Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

Fak politikal korektnes!

Έχω βγει βόλτα με ένα φίλο στο Μεταξουργείο, ένα από τα πιο ιν μέρη της Αττικής, εκεί όπου κάθε πονεμένη και ευαίσθητη χιπστεράδικη ψυχή της πρωτεύουσας μπορεί να βρει τον εαυτό της και να αφεθεί σε μια εναλλακτική καθημερινότητα, από τα περίτεχνα μούσια μέχρι τις εναλλακτικά σκατωμένες τουαλέτες των μαγαζιών. Συναντάμε με τον φίλο μου δύο φίλες και πάμε σε ένα γνωστό μαγαζί της περιοχής. Είναι Σεπτέμβρης, υγρασία, είμαι μετά από δουλειά, ιδρώνω εύκολα γενικά, δεν είναι ρε παιδί μου το στοιχείο μου το κέντρο της Αθήνας και ειδικά με ζέστη. Δεν παίζει και καμιά τρελή διάθεση από κανέναν από τους τέσσερις και λέω "Εδώ είμαστε, εποικοδομητική έξοδος στο κέντρο της πόλης, το γεμάτο με τόσες συγκινήσεις και δηθενιάρικο ρεαλισμό, δεν έχω καλύτερο ρε φίλε!"

Κάποια στιγμή μιλάγαμε για ένα άλλο μαγαζί και λέγαμε τι είδους κόσμος πατάει εκεί κατά βάση. Ο φίλος μου λέει "Ε εκεί πατάνε κυρίως γκόμενες." Δε μου προξένησε καμία συγκίνηση η λέξη, είτε έλεγε γυναίκες είτε έλεγε γκομενάκια είτε έλεγε μουνιά το ίδιο θα μου καθόταν. Και ξέρεις γιατί; Γιατί καθόμασταν με "φίλες" και γενικά ξέρω ότι όταν είσαι σε μια παρέα με φίλους δε χρειάζεται να πολυπροσέχεις πώς θα εκφράζεσαι και γενικά τα όρια ανάμεσα στη σκληρή κουβέντα και την προσβολή είναι πιο χαλαρά, άσε που δεν υπήρχε και κάποιος εκεί γύρω για να τον προσβάλει το παιδί.

Παρ' όλα αυτά το γυναικείο μπλοκ (τυχαίως είχαν κάτσει και οι δύο απέναντί μας) σύσσωμο λέει "μην τις λες έτσι ρε τάδε... δεν είναι σωστό". Δεν ανασκέυασε, δεν το έκανε θέμα, δεν το έκανα κι εγώ. Συνέβη κάτι χειρότερο ωστόσο. Λίγο αργότερα μια και δεν με πολυενδιέφερε η παρέα σκεφτόμουν αυτό το μικρό συμβάν και άρχισα να αισθάνομαι ενοχές. Δεν ήταν ενοχές απέναντι σε κάποιο φανταστικό γυναικείο φίλου που προσβάλλεται αυτοστιγμή απανταχού και συλλήβδην. Αισθάνθηκα ενοχή γιατί δεν υπερασπίστηκα τον φίλο μου και ακόμα περισσότερο επειδή σιώπησα μπροστά σε αυτή την ανούσια διόρθωση η οποία δεν είχε σαν σκοπό να επανορθώσει ας πούμε κάποια αλήθεια αλλά απλά να λειάνει ένα τραχύ δρόμο, να στομώσει μια και καλά "αιχμηρή" έκφραση. Ένιωσα άσχημα επειδή το βούλωσα.

Λίγα χρόνια νωρίτερα είμαι με φίλους πάνκηδες στα Εξάρχεια, άνδρο του κοινωνικού αγώνα, της ελευθερίας και της παρεξηγημένης παρακμής. Γενικά μπορείς να πεις ότι έχω βίτσιο με την ελληνική μυθολογία, ναι μπορείς να το πεις. Αρχίζω λοιπόν να μιλάω για τον αγαπημένο μου ήρωα, τον Προμηθέα. Ναι, μιλούσα για αυτόν που σύμφωνα με το μύθο ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την τυραννία του φόβου των θεών και θυσιάστηκε γι' αυτόν χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα. Αλλά γυρνάει ένας φίλος και μου λέει "να σου πω ρε φίλε λίγο πιο σιγά όμως...". Μάλιστα, επειδή απλά είναι μια λέξη αρχαΐζουσα πρέπει να πέφτει λογοκρισία αφού φαντάζομαι ο μοναδικός Προμηθέας που είναι δεκτός στα Εξάρχεια είναι αυτός.



Η πολιτική ορθότητα είναι μια ακόμα κοινωνική μάστιγα των ημερών. Οι λόγοι είναι απλοί και βρίσκονται βέβαια εγγύς του ίντερνετ. Το ίντερνετ και δη το φθηνό ίντερνετ έχει δώσει την εσφαλμένη εντύπωση στον κόσμο ότι το "έχω μια άποψη" είναι το ίδιο με το ότι "πρέπει να έχεις την ίδια άποψη με μένα". Αυτό παρατηρείται σε διάφορες περιπτώσεις τη σήμερον ημέρα. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στα κάγκελα έχει αναθρέψει καλά την τάση μας να βλέπουμε εχθρούς σε κάθε γωνία έτοιμους να μας σβερκωθούν και να μας τη φέρουν. Υπάρχει μια τάση να χαρακτηριστεί πλέον πολύ πιο εύκολα κάποιος ρατσιστής, μισογύνης, σεξιστής, φασίστας, λιγούρι, ανάρχας ή φιλελές, θεούσος ταλιμπάν ή ομοφοβικός, τρανσφοβικός, ξενοφοβικός κλπ. Το διαδίκτυο μας δίνει μια ακαταμάχητη ευκολία να εντοπίσουμε τους αντιφρονούντες και να τους γαμήσουμε επί τόπου (λεκτικά πάντα γιατί κατά τα άλλα είμαστε και λίγο κλασομπανιέρες). Το χειρότερο δε είναι ότι έχουμε μια φοβερή προθυμία να κολλήσουμε ρετσινιά σε ανθρώπους που δε γνωρίζουμε, αγνοούμε το υπόβαθρο, την ιστορία τους, το περιβάλλον και το παρελθόν τους και το πώς συμπεριφέρονται καθημερινά στη ζωή τους, στο διπλανό τους, άσχετα από αυτά που λένε. Μάλιστα, δε σταματάμε εκεί. Στην εποχή που τα πάντα είναι σχετικά (αυτό το πιστεύετε εσείς, όχι εγώ αλλά είναι άλλη κουβέντα), όλα γκριζάρουν και τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο, εμείς με έρεισμα δηλώσεις και μόνο δηλώσεις τολμάμε με περίσσια ευκολία να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς.


Μιλάμε επί της ουσίας για κάποιο είδος ιδιωνύμου εγκλήματος, πράγματα θεσμοθετημένα σε καταστάσεις περιορισμένης δημοκρατίας, σε χούντες και λοιπά λαμπρά καθεστώτα.Το οξύμωρο είναι ότι οι διαχωρισμοί αυτοί μεταξύ καλών και κακών γίνονται από ανθρώπους που διακηρύττουν εαυτούς ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, το δικαίωμα στην ισότητα, στη σεξουαλική ταυτότητα, στην ελευθερία ασχέτως χρώματος, φύλου, καταγωγής, θρησκευτικής ή πολιτικής πεποίθησης. Σιγά σιγά βλέπουμε τους υπερασπιστές του λόγου να γίνονται αστυνομία του λόγου. Αστυνομεύεται ο λόγος του μίσους (ορθά), αστυνομεύεται όμως ταυτόχρονα το χιούμορ και η ελεύθερη ανάπτυξη των σχέσεων και της προσωπικότητας όσο κι αν φαίνεται παράλογο σε κάποιους.

Και θα πει κάποιος "όχι ρε φίλε δεν είναι το ίδιο, οι ομοφυλόφιλοι, οι γυναίκες, οι αλλοδαποί είναι μειονότητες και πρέπει να προστατεύονται". Σωστό μαν μου! Αλλά δε λες όλο το επιχείρημά σου, στο υπόλοιπο βάζεις αστερίσκο! Γιατί; Μήπως είσαι πονηρούλης; Δε μας λες ότι για να γίνει αυτό πρέπει να περιοριστεί η ελευθερία στον τρόπο που εκφράζεται κάποιος ο οποίος δεν είναι και υπέρμαχος των μειονοτήτων αλλά δεν είναι και εχθρός τους. Τελικά τα πράγματα ρε παιδιά είναι άσπρα-μαύρα ή γκρίζα; Μπορεί δηλαδή ένας άνθρωπος να μην είναι ούτε εχθρός ούτε φίλος κάποιου άλλου ή πρέπει να είναι ντε και καλά κάτι απ' τα δυο; Περιορισμός δικαιώματος λόγου σε γενικές γραμμές για οποιονδήποτε λόγο είναι περιορισμός ζωτικού δικαιώματος του ανθρώπου, ασχέτως για ποιο λόγο γίνεται. Το να σου μειώσουν τη σύνταξη εντάσσεται στα πλαίσια μιας πολιτικής επιλογής καλώς ή κακώς. Το να δέχεσαι λογοκρισία και να ενοχοποιείται-ποινικοποιείται ο λόγος σου έχει να κάνει πλέον με ανελευθερία και όχι με πολιτικές επιλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν ψηφίστηκε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο στη χώρα μας, καθίσαν και το συζήτησαν και συνταγματολόγοι γιατί βλέπεις το να ποινικοποιηθεί αυτό που λες (δεν είναι παράνομο μόνο το τι λες αλλά και ότι το λες καθώς αν έμενε μόνο ως σκέψη δε θα ήταν παράνομο, λέγεται, άρα είναι πράξη, άρα παράνομη πράξη) δεν είναι και μικρή υπόθεση.

Επικαλούμαι τη λογική και σκέφτομαι κάτι απλό. Τα προβλήματα ανισότητας δε λύνονται με την εδραίωση μιας διαφορετικής ανισότητας. Είναι σαν οι μάγισσες στο μεσαίωνα να αρχίσουν να καίνε τους παπάδες (δε θα έβλαπτε μεταξύ μας αλλά δε θα οδηγούσε και σε κάποια καλύτερη κατάσταση). Κάτι τέτοιο προσπάθησαν και οι μπολσεβίκοι ρίχνοντας τη μοναρχία στη Ρωσία. Οι φτωχοί υπερασπίστηκαν τα δικαιώματά τους και πνίξανε στο αίμα τους καταπιεστές και δολοφόνους τους. Κι αυτό για να γίνουν αυτοί με τη σειρά τους δολοφόνοι. Όλα καθώς φαίνεται έχουν να κάνουν με το ποιος θα είναι από πάνω και είναι φυσικό αφού αυτός που είναι από πάνω έχει δίκιο και η δική του βία είναι δίκαιη και νόμιμη. 

Και για να πούμε και κάτι άλλο ρε παιδιά, ο politically correct τύπος δεν είναι και τόσο cool όσο θέλει να δείχνει. Από μόνος του έχει αποκλείσει ένα μεγάλο κομμάτι χιούμορ και γέλιου από τη ζωή και την καθημερινότητά του. Νομίζω ότι βαθιά ένα τέτοιο άτομο έχει φοβερές ενοχές, νομίζει ότι όταν μιλάει σε αγνώστους πατάει πάνω σε ναρκοπέδιο μη και θίξει κάποιον. Ένας τέτοιος τύπος το μόνο που κάνει είναι να ευνουχίζει το νου και την ψυχή του, να προτάσσει την ανάγκη του να είναι αρεστός μπροστά στην ανάγκη να είναι αληθινός. Κι ένας τέτοιος άνθρωπος, πέραν του ότι είναι μια κινητή κατάθλιψη είναι και ένας άνθρωπος αντιπαθής. Εδώ εγώ που είμαι grammar nazi, έχω θαίμα με την ωρθογραφία ρε παιδί μου, μου έχει κοστίσει σε φίλους, φαντάσου πόσο πιο βαρύ φορτίο κουβαλάνε οι φεμινιστές, οι ομοφυλοφιλόφιλοι και οι διάφοροι φύλακες των αδυνάμων.

Σε κάθε περίπτωση μάγκες, η ελευθερία του λόγου βρίσκεται σε ανώτερη μοίρα από το δικαίωμα του καθενός να μη θίγεται και να μην προσβάλλεται. Για το λόγο αυτό είναι εντάξει καμιά φορά η γυναίκα να λέγεται γκόμενα, ο έγχρωμος να λέγεται nigga ή και αράπης, ο ομοφυλόφιλος αδελφή, ακόμα και για πλάκα. Κι αυτό επιτρέπεται για έναν απλό λόγο. Επειδή δεν είναι οι λέξεις που προσβάλλουν παλιομαλάκες, αλλά οι προθέσεις. Αλλά αυτό φαίνεται κάποιοι δεν έχουν χρόνο να το επεξεργαστούν. Τους είναι πολύ πιο εύκολο και πρακτικό να κατηγορούν και να καταδικάζουν. Κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι αλλάζουν τον κόσμο με το να ποστάρουν και να γκαρίζουν για δικαιώματα που στην τελική δεν προσβάλλονται αλλά απολαμβάνουν και προστασίας ενίοτε και αγνοούν ότι απλά υποκρίνονται και ψάχνουν για κλακαδόρους. Κάποιοι νιώθουν ότι είναι κάποιοι όχι γνωρίζοντας ποιοι είναι αλλά φτιάχνοντας εχθρούς. Κάποιοι μάλλον τρώγονται με τα ρούχα τους και λένε τα αυτονόητα. Κάποιοι σιχαίνονται τη βία αλλά εύκολα υψώνουν το δάχτυλο προς εκείνον με τον οποίο διαφωνούν. Κάποιοι δεν αρκούνται στο να είμαστε ίσοι. Θέλουν να είμαστε και όμοιοι. Αυτοί οι κάποιοι μπορούν να πάνε να γαμηθούν μαζί με την πολιτική ορθότητά τους.














1 σχόλιο: