Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Miss- Άνθρωπος Adversus (Όλα ή Τίποτα)

Γραφτήκανε διάφορα μέσα στο περασμένο έτος. Από τη μία έψαχνα το πώς ένας Χαομαιλέων έχει τη δύναμη να ανταπεξέλθει στις πουστιές που του κάνει η πραγματικότητα. Από την άλλη ισχυριζόμουν και ακόμα το κάνω πως ο άνθρωπος, όσο πιο πολύ μαθαίνει, τόσο πιο πολύ πικραίνεται. Πιστεύω πως κάθε βήμα προς την κατεύθυνση της Γνώσης, της όποιας γνώσης ισοδυναμεί με ένα χαστούκι έντασης βόμβας υδρογόνου. Μικρότερος έλεγα ότι δεν υπάρχει κάτι που να μου γεννά ενθουσιασμό, στα έργα, στις πράξεις και πόσο μάλλον στα λεγόμενα των ανθρώπων. Συνεχίζω να μη συναρπάζομαι, να μην έχω κάποια θετική προσδοκία από την όποια συμπεριφορά τους. Τους θεωρώ τίγκα προβλέψιμους, το γεγονός δε πως δεν μπορώ να τους μανιπιουλάρω είναι καθαρά ζήτημα χαρακτήρα και μιας κάποιας προσωπικής ηθικής που μου το απαγορεύει από τα γενοφάσκια μου και υπακούω με όλο μου το είναι. Ίσως γι' αυτό να μην εντυπωσιάζομαι. Επειδή κάθε φορά με βγάζουν ασπροπρόσωπο ως προς τις προβλέψεις που κάνω γι' αυτούς, για τη ροπή τους... προς το χειρότερο φυσικά.

Ωστόσο πάντα τα άτιμα τερατάκια μου φυλάνε και μια εκπληξούλα. Φίλε αναγνώστη, αν υπάρχεις στην άλλη πλευρά, κράτα ως δεδομένο αυτό. Η εκπληξούλα είναι δυσάρεστη. Το χειρότερο δε είναι ότι οι άνθρωποι το έχουν εύκολο να γαμάνε ψυχολογίες και σε συνδυασμό με το ότι δεν έχουν ούτε δείγμα χιούμορ μέσα τους το κάνουν πολύ πιο επίπονο το όλο σκηνικό.

Εννοείται πως μιλάω κατά βάση σε προσωπικό επίπεδο αλλά όλα αυτά δίνουν ένα δείγμα γραφής και στο συλλογικό. Είναι σφάλμα να περιμένουμε ανθρώπους 23, 24, 25 ετών να συμπεριφερθούν ως σωστοί "πολίτες" όταν δεν μπορούν να διαμορφώσουν ένα κώδικα ηθικής μέσα τους ώστε να μη καψωνάρουν τους άλλους τριγύρω λες και τους χρωστάνε τίποτα. Γενικά είναι σφάλμα να περιμένεις ο,τιδήποτε από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν, ποιοι είναι, που δεν ξέρουν να αναλαμβάνουν ευθύνη των πράξεών τους. Και αυτοί οι τύποι κατά κάποιο τρόπο καλούνται να μας βγάλουν από τα σκατά όταν έρθουν στα πράγματα. Όταν το μόνο που γνωρίζουν είναι να αλλάζουν γκαρνταρόμπα κάθε εξάμηνο και κινητό κάθε χρόνο. Όταν ξέρουν μόνο να δείχνουν, να δείχνονται, να δηλώνουν και να μην το βουλώνουν.

Εννοείται λοιπόν πως μιλάω σε προσωπικό επίπεδο. Επίσης εννοείται ότι ο όποιος θυμός ή πιο καλά καμουφλαρισμένη λύπη μου πηγάζει από εξίσου προσωπικές εμπειρίες. Είναι δραματικό όταν ο κόσμος δεν ξέρει τι του γίνεται να έχει και απαιτήσεις από τη ζωή. Οι άνθρωποι είναι μικρά χάη... Μοιάζουν με μικρά κωλόπαιδα που ζητάνε από τους πατεράδες τους μπάλες με γωνίες για να τις χρησιμοποιήσουν ως σκαμπώ στο δωμάτιό τους. Είναι κακομαθημένοι και βρίσκουν παράλογο ότι δεν εισακούγονται. Ακόμα χειρότερα τρώγονται με τα ρούχα τους αλλά σκίζουν και όποιον είναι τριγύρω τους και ίσως έχει κάποιο δράμι μυαλό παραπάνω για κακή του τύχη.

Σας τα έχουν πει λάθος φίλοι μου. Η κατάθλιψη είναι επικοινωνιακώς μεταδιδόμενη ασθένεια. Μπορεί να μη σκοτώνει σαν το AIDS ή τη ζομπίτιδα των ναρκωτικών αλλά μετρά πολύ περισσότερα θύματα από κάθε άλλον κοσμικό serial killer. Οι φορείς είναι αυτοί που δηλώνουν "ευάλωτοι". Οι αληθινά ευάλωτοι όμως είναι αυτοί που δεν το δηλώνουν, γιατί αυτοί είναι οι όντως ευάλωτοι. Sorry για το μίνι mindfuck αλλά νομίζω ότι αποδίδει πολύ καλά την παρούσα κατάσταση στον 21ο μεσαίωνα. Παντού και πάντα βέβαια υπάρχει και αυτή η τραγική ειρωνία που εμένα προσωπικά μου προκαλεί ένα μειδίαμα ικανοποίησης (αφού όπως είπαμε σας ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά μικρά ζαχαρώδη σκατάκια) αλλά και θλίψης συνάμα. Η τραγική ειρωνία έγγυται στο γεγονός ότι οι ψυχολόγοι πεινάνε! Δεν ξέρω αν η δουλειά τους έχει κάποιο επιστημονικό αντίκρυσμα αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δέχονται τη λάθος πελατεία. Αυτοί που έχουν προβλήματα, αυτοί που έχουν πέτσα πιο σκληρή και από δόντι δράκου, αυτοί που έχουν φτιάξει τον προσωπικό τους γαλαξία με επίκεντρο την ψωλή ή τη σπερμοδόχο τους, αυτοί κυκλοφορούν έξω ως υγειείς και cool τυπάκια. Οι άλλοι ψάχνουν, ψάχνονται, τους ψάχνουν και πάνε να χάσουν τη μπάλα γενικά, και τελικά αυτοί κινδυνεύουν να χρήζουν βοηθείας. Πολύ κακή φάση. Αλλά τι να λέμε; Ο λόγος για όλο αυτό το σκηνικό είναι απλός, γιατί έτσι! Μην τα ξαναλέμε!

Κάτι τέτοιοι λογισμοί, κάτι τέτοια σκηνικά με κάνουν οικειοθελώς να αποσύρομαι από τα πολύ εγκόσμια. Ο Διογένης το είχε θέσει πολύ σωστά ψάχνοντας για άνθρωπο με ένα φανάρι στο χέρι μέσα στα σκοτάδια της Αθήνας. Χιλιετίες μετά, στην ίδια πόλη, στην ίδια μπουρδελότρυπα, στο ίδιο σκοτάδι μπορεί και χειρότερο, οι αντικοινωνικοί, οι τρελοί και οι μισάνθρωποι προσπαθούν να βάλουν φρένο στο χάος. Σε ένα χάος που πια δεν τρομάζει μα συναρπάζει. Ένα χάος όχι αποκρουστικό μα τσι μοδός. Ας πούμε λοιπόν μια ακόμα αλήθεια. Ο πάτος ως προς την ποιότητα ενός ανθρώπου και μιας προσωπικότητας είναι θέμα επιλογής ξεκάθαρα, δεν τον καθορίζει ο γκρεμός αλλά αυτός που πέφτει. Η αναζήτηση με το φανάρι έχει χρόνια που γίνεται από μένα. Ελπίζω (δεν πολυχρησιμοποιώ αυτό το ρήμα) να το κάνουν κι άλλοι.

Ίσως να φταίει που μεταφράζω όλο το φάσμα της καθημερινής προσωπικής μου ζωής σε σύμβολα. Παντού λοιπόν συμβολικά σκοτάδι από τότε που με θυμάμαι. Δύο επιλογές είχα. Ή θα μάθαινα πως το σκοτάδι είναι το μόνο που μπορείς να δεις ή θα έβρισκα ένα άλλο σημείο αναφοράς. Το βρήκα. Ήταν το φως. Το φως που κάνει τον άνθρωπο να αρκείται σε αυτά που πρέπει, να είναι καθαρός, να ρωτά τον εαυτό του για το αν επιθυμεί κάτι ή κάποιον, να το δηλώνει έμπρακτα, άφοβα, ξεκάθαρα κι ωμά. Να ακολουθεί την επιθυμία και να καίγεται από αυτή με ένα μόττο "Όλα ή τίποτα".

Όλα ή Τίποτα


Όλα ή τίποτα λοιπόν. Με αυτό το μόττο πορεύομαι και ψάχνω για φάρους μέσα στο βούρκο. Τα σπίρτα, οι κροτίδες και οι φτήνιες δε με συγκινούν καν. Αν βλέπω κάτι μέσα σε κάποιον είναι γιατί όντως κάτι φωτεινό υπάρχει. Αυτός ο κάποιος θα με απογοητεύσει στο τέλος όχι γιατί έκανα εγώ λάθος στην εκτίμησή μου, είμαι πολύ αλαζόνας για να δεχτώ κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ο ίδιος δεν είδε πως είναι φάρος. Άνθρωποι, να με συγχωράτε αλλά απαιτώ από εσάς το καλύτερο κι αν δεν το απαιτείτε κι εσείς από τους εαυτούς σας, απλά γαμιέστε. Δεν απαιτώ κάτι που δεν έχετε. Το έχετε και μάλιστα σε αστείρευτη ποσότητα, είναι το μόνο που μπορείτε να δίνετε αφειδώς στη ζωή σας. Ξεκολλάτε, ξεγυμνωθείτε, ξεφτιλλιστείτε αν χρειάζεται, αν νομίζετε πως έτσι θα ισιώσετε. Πάντως κάντε κάτι.

Θα μετανιώσω για πολλά ρηθέντα σε αυτή την ανάρτηση σταδιακά. Η ουσία της όμως με βρίσκει πιστό σαν σκύλο του δρόμου. Η ανάρτηση είναι ένα κάλεσμα σε όλους όσοι βρίσκουν κάτι από τον εαυτό τους σε όσα καυστηρίασα ανωτέρω. Είναι κάλεσμα να σκεφτούν και να κλονίσουν λίγο τον τρόπο ζωής τους, κάλεσμα να πάψουν να ξοδεύονται.

Οι άλλοι, αυτοί που είναι φάροι, ξέρουν τι πρέπει να γίνει. Σε αυτούς έχω μόνο να εξομολογηθώ το μεγαλύτερό μου φόβο ως τώρα τουλάχιστον. Δεν είναι η απόρριψη, δεν είναι καν ο Χάρος στην πρώτη θέση. Στην πρώτη θέση δεν είναι καν το σενάριο να πεθάνω ή να ζήσω μόνος. Ο φόβος μου είναι μήπως είμαι ήδη μόνος, μήπως δεν υπάρχετε εκεί έξω και το κάλεσμά μου είναι απλά άλλο ένα κάλεσμα στον εαυτό μου για να μην κλονιστέι η πίστη μου στους ανθρώπους.

Μπορούμε πολύ καλύτερα πράγματα από το να είμαστε απλά αυτο- καταστροφικά ψυχάκια, πιστέψτε με!

Ο συμβιβασμός δεν είναι ήττα, είναι παραίτηση!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου