Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Αίμα στο κελί του τυφλού

                       
                                                                                               Θεσσαλονίκη, χειμώνας του 2009.


                            Αίμα στο κελί του τυφλού 


                            Ξύπνησα.Το κελί μου
                            σήμερα ήταν πιο υγρό από τις
                            άλλες μέρες.

                            Το κράξιμο του κόρακα πέρασε
                            από τις χαρακιές του παραθύρου.
                            Νεκρή σάρκα μάλλον μυρίστηκε
                            το λάγνο του ράμφος.

                            Παρατεταμένα κράζει.
                            Μαζεύονται αγέλη με τ'αδέρφια του.
                            Θεός χάρισε πλούσιο γεύμα στα όρνια.
                         
                            Ακούω να σέρνουν αλυσίδες.
                            Ποια χέρια να δέσαν άραγε;
                            Ποια όνειρα να πνίξαν;
                            Βήματα φρουρών ακούω...
                            όχι κραυγές ομήρων.

                            Το κελί μου σήμερα ήταν
                            πιο υγρό από τις άλλες μέρες
                            Ξύπνησα,μα δεν κατάλαβα...
                            ήταν νύχτα ή μέρα;

                            Κάτι μου λέει πως δεν κοιμήθηκα καν.
                            Πού είναι οι κρατούμενοι;
                            Δεν ακούω πια τα σπαρακτικά τραγούδια τους.
                            Γιατί μείναν οι κραυγές τους στ' αφτιά μου;
                            Τα μάτια στο σκότος συνηθίσαν, δε βλέπω πια...

                            Σκύβω νερό να πιώ απ'το δάπεδο του κελιού.
                            Αίμα γεύομαι. Αίμα μιας νύχτας που δεν είχε ξημέρωμα για όλους.
                            Μόνο για τους τυφλούς...

                          

                          




Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Ευλογημένοι

 Στις σκοτεινές ώρες είναι που τα πάντα γκρεμίζονται. Όσες δονήσεις κι αν δεχθείς από το περιβάλλον καμιά τους δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο με αυτές που έρχονται εκ των έσω.

Ποιος είμαι; Πού πάω; Γιατί;

Κλασσικά ερωτήματα. Όλοι μα όλοι τα κάνουμε στους εαυτούς μας. Και όλοι όσο κι αν είναι περίεργο είμαστε αρκετά "ευφυείς" για να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει απάντηση. Το θέμα είναι άλλο όμως. Τα ερωτήματα αυτά δεν υπάρχουν για να δώσουν απαντήσεις αλλά για να τεθούν και μάλιστα για να τεθούν σωστά. Αυτό το πράγμα βέβαια λίγοι από μας έχουν την πραγματική ευφυεία να το κάνουν. Είναι κάτι σαν ανήσυχα πνεύματα, οι "μη πτωχοί τω πνεύματι" που δε μακαρίζουν με τίποτα, διαόλοι μεταξύ αγγέλων ή και το αντίστροφο, άγγελοι μέσα στους δαίμονες.

Εχθρικοί στον κόσμο και στον καιρό τους, ανένδοτοι, ασυμβίβαστοι και γεμάτοι απαιτήσεις. Από κάποιον τρίτο φαίνονται αδέξιοι στα αιτήματά τους, ανόητοι. Μέσα στην άγνοια του κινδύνου και μέσα στην ουτοπία τους δείχνουν καθόλου ευέλικτοι, θηράματα έτοιμα για τη χαψιά από τα αληθινά τσακάλια που ελοχεύουν σε κάθε γωνιά, αυτά που υπηρετούν άλλους σκοπούς επίγειους, τσέπες κατά κύριο λόγο και σχεδόν πάντα ούτε καν τις δικές τους, οι καρμοίριδες.

Κι όμως μέσα σε αυτό το χάος της ζωής του τώρα, στην κοινωνία της εποχής μας με όλες τις στρεβλώσεις και τις διαστροφές της υπάρχουν αυτοί οι παλιομοδίτες ρομαντζαδόροι που χαλάνε την πιάτσα. Αυτοί οι δύστυχοι που δεν τους κάθεται το "άρπα - κόλλα", το "ό,τι αρπάξουμε ρε αδερφέ", οι αρπαχτές γενικά δεν τους λένε κάτι. Την έχουν δει αλλιώς, ακατανόητα για τους άλλους. Την έχουν δει λοιπόν και δεν δέχονται παραινέσεις ούτε νουθεσίες. Ζουν μια άλλη κατάσταση και τη βρίσκουν εκεί. Μιλάμε για μια άλλη πραγματικότητα στην τελική η οποία αλλάζει τελείως τις ισορροπίες. Κάτι τύποι σαν αυτούς αισθάνονται αυτά που τους περιβάλλουν, τα αισθητά πιο ξένα από αυτά που νιώθουν, που φαντασιώνονται, αυτά που νοούν. Έχουν φτιάξει ένα πλάνο δικό τους άσχετο με τα προσφερόμενα στο πανηγύρι του κόσμου μας και πορεύονται με αυτό.

Και ζορίζονται να το πουν στους άλλους. Δεν μπορούν να το χωρέσουν σε μια γαμημένη λέξη. Αν τους πιέσεις και τους πεις να το ονομάσουν, να το ορίσουν (γιατί όλοι είμαστε επιστήμονες και ζητάμε ορισμό για τα πάντα στο 2013), αυτοί θα αγχωθούν και θα πασχίσουν να μείνουν σιωπηλοί αλλά μερικές σκόρπιες λέξεις θα βρίσκονται πίσω από τα δόντια τους και θα παλεύουν να βγουν προς τα έξω. Κάτι λεξούλες ασυνάρτητες τύπου: Αγάπη, Σεβασμός, Συνείδηση, Ειρήνη, Ελπίδα, Αλήθεια.


Αλλά αυτοί οι πούστηδες είναι τόσο πειθαρχημένοι που δε θ' αφήσουν καμιά να ξεπηδήσει κι αν το κάνουν θα το μετανιώσουν την αμέσως επόμενη στιγμή. Γιατί καμία λέξη δε λέει ακριβώς την αλήθεια. Γιατί για κάθε λέξη υπάρχει και μια αντίθετη. Γιατί ξέρουν κάτι που όσο πιο πολύ περνά ο χρόνος τόσο πιο πολύ το ξεχνάμε. Ότι η Αλήθεια δεν είναι κάτι που λέγεται, δεν είναι κάτι που τίθεται υπό συζήτηση, δεν τη βρίσκεις σε κάνένα εργαστήριο και δεν μαθαίνεται ούτε με παρατήρηση ούτε με μίμηση.

Ξέρουν αυτοί οι κατεργαραίοι, αυτοί που πάνε να γίνουν οι μύστες του σήμερα ότι η Αλήθεια υπάρχει, η Αλήθεια είναι Μία και ότι η Αλήθεια Βιώνεται και Νοείται. Και πως ο δρόμος προς αυτήν είναι δύσβατος, στενός, κακοτράχαλος, σκοτάδι κατράμι μαύρο και μοναχικός, σόλο καρριέρα, πώς το λένε; Δεν έχει διαλείμματα ούτε παύσεις ούτε ξεκούραση.

Και θα σου πει ένας "νορμάλ" άνθρωπος." Και τι δηλαδή; Αυτοί γεννήθηκαν με το χάρισμα;"

 Τι να απαντήσεις; Μπορεί και ναι. Παρ'όλα αυτά ο δρόμος αυτός είναι ανοιχτός για όλους ανεξαιρέτως και όλοι πατάμε πάνω σε αυτόν. Είμαστε κατά κάποιο τρόπο υποχρεωμένοι να πατάμε πάνω σε αυτόν. Έχουμε όμως το δικαίωμα να διαλέξουμε αν θα τον βαδίσουμε ή όχι. Αυτός που τον βαδίζει παίρνει την ευθεία που έχει στροφές και κύκλους και ψάχνει για το φως. Αυτός που λέει "σώπα μωρέ τώρα, μαλακίες" δεν φεύγει από το μονοπάτι. Απλά επιλέγει να μην περπατήσει καν.

Ο άλλος όμως, ο κατεργαραίος, ο μύστης γουστάρει την τριβή, το ταξίδι στο σκότος του δίνει εμπειρία, νιώθει ένα σασπένς να τον κατακλύζει, μια αδρεναλίνη άλλου τύπου που την αισθάνεται στις νοητές του σφαίρες και του είναι δυνατό να τις μεταφέρει με τη σειρά του στον αισθητό κόσμο όσες παγίδες κι αν αυτός του στήσει, όσο κι αν του το αρνηθεί, όσο απογοητευτική κι αν είναι περιρέουσα πραγματικότης. Αυτός εκεί απτόητος, θα κάνει το δικό του ο σκύλος. Παίρνει ενέργεια από εκεί που άλλοι δεν βλέπουν τίποτα και τη δίνει στο πραγματικό τίποτα μπας κι αυτό μπορέσει να γίνει έστω ένα γαμημένο κάτι. Κι αυτό το κάτι για τον μύστη είναι το παν. Γιατί ξέρει πως έτσι εξασφαλίζει το εισιτήριό του από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, αποκτά νόημα αυτός, οι πράξεις του και κάθε του ανάσα, κάθε βλέμμα του, κάθε παρόν του και μέσω αυτού κάθε μέλλον του και κάθε παρελθόν του.

Έχει την τάση να υπερβάλει ο μύστης. Πιστεύει στην Αγάπη, τη Συνείδηση, την Ελευθερία, το σεβασμό και την Αλήθεια και τα εννοεί όπως τα εννοεί ένα μικρό παιδί. Αγαπά υπερβολικά, θλίβεται θανατηφόρα, σκάει από τη χαρά του, βυθίζεται στις σκέψεις του και συχνά ξεχνάει να κάνει και καμιά έξοδο για να πάρει αέρα, θα χαλάσει την ατμόσφαιρα και δε λέει. Όταν φιλάει δεν του καίγεται καρφί αν θα πάψει να χτυπά η καρδιά του στο ξαφνικό. Το βλέμμα του έχει αιχμές και θέλει να μπει μέσα σου με κάθε τρόπο, να φτάσει εκεί που ούτε εσύ δεν έχεις φτάσει. Του αρέσει να αισθάνεται φόβο. Γιατί ξέρει πως όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με το φόβο κάνει το σωστό. Ξέρει πως όταν βρίσκεται απέναντι στο φόβο του, είναι αντιμέτωπος με την Αλήθεια και απλά σκέφτεται αν πρέπει, αν αντέχει να δει τη γύμνιά της. Και ξέρει ότι συγκίνηση σαν τη γύμνια αυτή δεν υπάρχει άλλη. Είναι κίνητρο για κείνον ο φόβος, κίνητρο να είναι γενναίος. Γιατί δεν είσαι γενναίος αν δε φοβάσαι. Έχει την τάση να υπερβάλει ο μύστης, έχει την τάση να είναι Αληθινός.

Ο μύστης θέλει το χρόνο του και το μέρος του. Είναι ένας μοναχικός μοναχός και βρίσκεται συνέχεια σε σύγκρουση μέσα του. Ακροβατεί ανάμεσα στην αρετή και την τρέλα. Αυτό είναι το κόστος του να είναι ενάρετος. Δυσκολεύεται κάποιες φορές να είναι ανάμεσα στον κόσμο, να φορά συνέχεια ένα χαμόγελο και να είναι αβρός και ευγενικός, προτιμά να είναι ευγενής, ειλικρινής και αυτάρκης με τον εαυτό του. Γι' αυτό και αποσύρεται συχνά πυκνά για μέρες, μήνες ή και παραπάνω. Μια του αμέλεια μπορεί να του κοστίσει γιατί πρέπει να προσέχει συνέχεια το μίγμα μέσα του, το ποσοστό του χάους και το ποσοστό του φωτός. Αν κάτι πάει στραβά, πολλά διακυβεύονται, διακυβεύεται ο σκοπός και το έργο και ο μύστης αυτό δεν μπορεί να το επιτρέψει.

Είναι πολεμιστής και υπηρετεί το σκοπό και το έργο. Ποια είναι αυτά; Είναι αυτά που δε λέγονται αλλά βιώνονται. Είναι διατεθειμένος να δώσει κάθε κομμάτι του στο σκοπό, είναι διατεθειμένος να συμπεριφερθεί σε όποιον τον συντροφέψει έστω και για λίγο σαν να τον είχε αδερφό και να τον γνώριζε ζωές ολόκληρες. Αγαπά την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια είναι ο Θεός του και ο Θεός αυτός είναι μέσα του, είναι ο ίδιος η Αλήθεια κι ο Θεός του.

Ο μύστης, ο άγγελος, ο δαίμονας, ο πολεμιστής, αυτός ο σκύλος είναι το αντίδοτο σε κάθε σαλεμένη εποχή που ζει ο κόσμος. Είναι ο βράχος που θα μείνει σταθερός απέναντι στα κύματα, άκαμπτος σαν πέτρα, αδαμάντινος κι απρόσβλητος σαν ιδέα. Ναι, είναι μια ιδέα που διαιωνίζεται και προσβάλλει σαν ιός κάποιους που γουστάρουν να βασανίζονται γιατί αυτός ο μύστης είναι το μόνο που θα πρέπει σίγουρα να διατηρηθεί στους χρόνους και στις γενεές. Οι ιδεολ(ηψίες)ογίες, οι θρησκείες, τα συστήματα, όπως και οι άνθρωποι που τα φτιάχνουν είναι προορισμένοι να πεθάνουν. Δεν μπορεί όμως να πεθάνει και να καταδικαστεί στην ανυπαρξία το δυνάμει του ανθρώπου να γίνει θεός. Και οι μύστες αυτοί είναι εδώ και υπάρχουν για να θυμίζουν πού μπορούμε να φτάσουμε. Γι'αυτό εισπράττουν χλεύη και απόρριψη. Γιατί απευθύνονται σε απεγνωσμένους, σε βολεμένους και φοβισμένους παραδομένους αμαχητί. Αυτοί τους πληγώνουν και τους εκμηδενίζουν με κάθε ευκαιρία. Είναι αυτοί που λένε "μια ζωή την έχουμε κι αφού θε να πεθάνουμε ας αρπάξει ό,τι μπορεί ο κώλος μας".

Ο μύστης δε διαφωνεί με το πεπερασμένο της ζωής. Ένα πράμα λέει μόνο και αυτό είναι το μόττο του.

                                          "Ζήσε σαν άνθρωπος, πράττε σαν Θεός."


Ο άνθρωπος είναι οι πράξεις του. Αυτές είναι η ηχώ του στο χρόνο, η κόλαση και ο παράδεισός του. Ας πράττει, ας ενεργεί και ας λανθάνει υπηρετώντας πάντα τον μικρό θεό που κρύβει μέσα του και δε θα πάει χαμένος. Θα γκρεμίσει τα σκοτάδια του και θα δείξει σε όλη την πλάση το Φως του.

 Ευλογημένοι λοιπόν οι μύστες, οι άγγελοι, οι ακούραστοι δαίμονες, οι απελεύθεροι δεσμώτες.

Ευλογημένοι οι σκύλοι οι αδέσποτοι που κυνηγούν το παιχνίδι και το χάδι της αγάπης.

 Ευλογημένοι οι υπηρέτες που ηγούνται του εαυτού τους.

 Ευλογημένοι οι πολεμιστές, οι φωτοδότες, τα παιδιά του σκοπού και του έργου.

Ευλογημένος να είσαι.