Οι Αρετές του Κτήνους

Μερικές φορές, μια στιγμή αδυναμίας εξασφαλίζει μια περίοδο δύναμης, και η παραγματικότητα απαιτεί μπόλικη αυτές τις μέρες.

Το κείμενο αυτό είναι προσωπικό, αν και τρέφει τη φιλοδοξία να ψιλαφήσει έστω και μια ψυχή εκεί έξω. Εκεί έγγειται και η αδυναμία που προανέφερα. Θα' ναι μια βδομάδα, ίσως και λίγο παραπάνω που ο ύπνος είναι λίγος αλλά κυρίως ανήσυχος και η μέρα με βρίσκει μέσα στον ιδρώτα. Μερικά όνειρα- άνετα θα τα χαρακτήριζα και εφιάλτες -με πρόσωπα ασύνδετα μεταξύ τους, μια σειρά από επισκέπτες στον ξύπνιο μου, επισκέπτες που θέλω να διώξω, αλλά έρχονται, άλλοι από μόνοι τους, άλλους τους καλώ εγώ ο ίδιος. Είναι ένα συνοθύλευμα από συναισθήματα. Αναμονή αλλά και προσμονή για μια νέα αρχή ακόμα και μέσα από τραχείς δρόμους. Υπάρχει όμως και μια μόνιμη εγρήγορση και μια συνεχής επαφή με κάτι φωτεινό κι ενάρετο αλλά ταυτόχρονα καθόλου απτό και χωρίς όνομα. Αλλά μ' αρέσει, κι αυτό είναι μόνο που μετράει. Αυτές τις μέρες νομίζω υπολογίζω καλύτερα κάποια πράγματα απ' ό,τι συνήθως. Οι αρετές και τα ελαττώματά μου, οι δικοί μου και οι λιγότερο δικοί μου, το παρελθόν μου, μακρυνό και κοντινό, ευχάριστο και δυσάρεστο, όλα είναι βαλμένα σε μια καλοφτιαγμένη ζυγαριά, επιτέλους.

Μετά από χρόνια αισθάνομαι και πάλι μία ελευθερία φυγής από κάτι στάσιμο, από προσπάθειες και πρόσωπα ανώφελα και είναι ωραίο συναίσθημα. Από την άλλη φλερτάρω και με ένα παρελθόν που δε μου φέρθηκε και με τον καλύτερο τρόπο. Κατανοώ τον κίνδυνο αυτής της πράξης, το κάνω συνειδητά και το βλέπω απλά σαν μια ακόμη αναμνηση, όχι σαν φόβητρο, όχι πια. Η έλξη για την ανάμνηση είναι πολύ πιο ισχυρή από την προηγούμενη χρόνια απώθησή της. Είναι πρόκληση αντικειμενικά και εκ φύσεως δεν μπορώ να αρνηθώ κάτι τέτοιο.

Εξάλλου, είναι και αυτές οι περίεργες προσταγές που έχω βαλθεί να ακολουθώ, σχεδόν ψυχαναγκαστικά αλλά μονίμως με μια αίσθηση απόλαυσης που αγγίζει το μαζοχισμό.

Έχω ένα θέμα με τις προτεραιότητές μου. Σαν πρώτη έχω το "σκοπό". Και τι είναι ο Σκοπός; Έλα μου, ντε. Σιγά σιγά καταλαβαίνω ότι όσο περισσότερο δεν του δίνεις όνομα και δεν τον προσδιορίζεις, τόσο περισσότερο τον κατανοείς. Αλλά είναι από την άλλη βουτιά στο άγνωστο κάθε προσπάθεια βαφτίσματός του, είναι πρόκληση, κι όπως προείπα, τέτοια πράγματα δε με αφήνουν ασυγκίνητο, φαντάζομαι ούτε και πολλούς από σας τους λίγους που θα διαβάζετε.

Που λέτε, αγαπητοί, προτεραιότητα για μένα είναι ο σκοπός, σίγουρα ένα πολύ προσωπικό κατάκτημα, που δεν το έχω επιτύχει ως τώρα. Όταν και αν όμως το πετύχω, κανείς δε θα το πάρει πρέφα απ'έξω μου. Σίγουρα όμως μέσα μου, θα ηχεί σαν σάλπιγγα και θα το τραγουδούν οι αναπνοές μου μία μία σαν ύμνο, ως την τελευταία. Αυτά για το μέσα μου. Το έξω μου δεν είναι άσχετο με όλο αυτό. Σπουδές, φιλοδοξίες, υπακοή στα στερεότυπα, φόβοι επιβίωσης, φτηνές επιθυμίες, γκόμενες (όχι γυναίκες, διαφέρει το ένα από το άλλο), άγχη και ό,τι τελος πάντως κινεί κάθε άτομο που βλέπεις και βλέπω παντού, κι αυτά συνυπάρχουν με το Σκοπό, συμμετέχω και σ' αυτά. Αυτά όμως δεν είναι ο Σκοπός. Αυτά είναι ο δρόμος πάνω στον οποίο πορεύεται ο Σκοπός. Είναι η αρένα, το πεδίο μάχης που θα τον συναντήσω κάποια στιγμή. Ο Αριστοτέλης το είπε πολύ σωστά. Ο Πόλεμος είναι "το της αρετής σχολείον". Αλλά ποιες αρετές γεννιούνται σε αυτό το βίαιο πεδίο μάχης που λέγεται ζωή;

- Η έλλειψη ενθουσιασμού απέναντι στην επιτυχία και στο φαινομενικά ευχάριστο ή στο φαινομενικά όμορφο υπονοεί έναν άνθρωπο κρύο, μίζερο και μισάνθρωπο. Ωστόσο, μπορεί να υπονοεί και έναν μετρημένο άνθρωπο, κάποιον που δεν του λέει κάτι το να εφυσηχάζει και να αναπαύεται σε δανεικές δάφνες. Το σκοτεινό, το σκεπτικό και σκυθρωπό πρόσωπο ανάμεσα στο παραλήρημα χαράς και διασκέδασης δεν το λέω γρουσουζιά. Το λέω μια λογική αντίθεση μέσα στο ρεύμα, μια φυσική δύναμη που κρατά την ισορροπία, είναι ο κόκκος λογικής που υπάρχει πάντα, ακόμα και στην πιο μεγάλη χαρά, ακόμα και στον πιο μεγάλο πόνο, στο πιο έντονο συναίσθημα. Το πρόσωπο αυτό που βλέπεις, φίλε αναγνώστη, είναι σκυθρωπό και μελαγχολεί, όχι γιατί είναι ξένο, οχι γιατί είναι απάνθρωπο και κρύο αλλά γιατί ίσως οι εντυπώσεις που του δίνουν οι αισθήσεις να μην του είναι τόσο ζωηρές. Ενδέχεται να μη γουστάρει αυτά που αστράφτουν, αυτά που θαμπώνουν, αυτά που στενοχωρούν με το ζόρι μόνο και μόνο επειδή είναι ασπρόμαυρα και υπακούν και καλά σε κάποια τέχνη ή κάποια αισθητική. Ο μη ενθουσιώδης, ο "ανεντυποσίαστος" είναι ο εξολοθρευτής των αισθήσεων, αυτός που έχει μυριστεί τη βρωμιά τους και ψιλλιάζεται τι παίζει πίσω από αυτές. Μαντέψτε βέβαια ποιο είναι το πρώτο του θύμα. Είναι η όραση, η όψη, το μάτι. Σκοτώνει την Όψη και γεννά την Έσοψη.

- Η πολυτέλεια είναι ματαιότητα. Δε θα κατηγορούσα ποτέ κάποιον που τη δέχεται, είμαι εις εξ αυτών άλλοστε κατά ένα μέρος. Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι η πολυτέλεια είναι ματαιότητα. Γενικά πάντως, δε γουστάρω τις πολυτέλειες. Ο πανικός είναι πολυτέλεια, η παραίτηση είναι πολυτέλεια, η αυτοϋπονόμευση είναι πολυτέλεια.

- Δε χρειάζεται να είσαι ταπεινός όταν μπορείς να είσαι μετριόφρων. Οι κολακείες, τα κοπλιμέντα, τα μελιστάλακτα τα λόγια κρύβουν ίσως μια αλήθεια, αλλά κρύβουν και μια σκοπιμότητα. Άκου τα, δέξου τα αν τα έχεις ανάγκη, αλλά βρες έναν τρόπο να φτάσεις σε ένα σημείο να τα ακούς πλέον και να λες από μέσα σου "Άσε μάγκα, μου τα έχω πει πριν από σένα". Αγάπα τον εαυτό σου πραγματικά και θα δεις ότι οι κολακείες δεν θα είναι ανάγκη, αλλά απλά κάτι παράτερο.

- Απόρριψη. Η απόρριψη είναι η πλάτη που έχει γυρίσει προς το μέρος σου. Και αυτή η πλάτη είναι ο καθρέφτης σου. Σε κάθε καθρέφτη φαίνεσαι όλο και δυνατότερος. Το μισάνοιχτο σου από απελπισία στόμα κλείνει και γίνεται ένα ελαφρύ σπάσιμο στα χείλια. Τα μάτια από κόκκινα και κλαμμένα στεγνώνουν και κοιτούν επίμονα με πονηριά, σχεδόν με πανουργία. Το σώμα από σπασμένο και σαθρό, έτοιμο προς κατάρρευση στήνεται, κορδώνεται. Από γέρου και μοιραίου γίνεται σώμα πολεμιστή, βγάζει αγρίοτητα και γοητεία, από ράκκος γίνεται καύλα, έτσι απλά.

- Αποτυχία. Αποτυχία είναι το σφυρί του Ηφαίστου. Στη φλόγα, στο χτήπημα γεννιέται το ατσάλι, το άθραυστο, το δυνατό. Κάθε μια αποτυχία καλύπτει σαν πανοπλία το σώμα σου. Μπες στη μάχη με την πανοπλία του Αχιλλέα, ισόθεος. Δεν είναι σίγουρο ότι δε θα πέσεις. Αυτό ποτέ δεν είναι σίγουρο. Το σίγουρο είναι όμως ότι δε θα νικηθείς. Τα λέει ο μετρ του είδους, άκου τον.

- Πίεση. Βαθιές ανάσες προπάντων. Να χειρίζεσαι τα συναισθήματα, γίνε ο Ηνίοχος και μην αφήνεις το άρμα ακυβέρνητο. Μοιάσε λίγο στο Φαέθωνα ή στον Ίκαρο, πέτα με αυτοέλεγχο αλλά όπου σε παίρνει, επισημαίνω, μόνο όπου σε παίρνει, άσε τον Ήλιο να σε κάψει. Οι πτώσεις εξάλλου είναι μεγάλοι δάσκαλοι.

- Ευγένεια. Δε λέει κάτι να ανοίγεις πόρτα στις κυρίες ή να σηκώνεσαι για να χαιρετήσεις. Ευγένεια είναι ο Αυτοέρως. Όλα υπακούν στο μόττο "είμαι γαμάτος ανάμεσα σε γαμάτους". Αν δεν είσαι γαμάτος, γίνε, αν δεν είναι οι άλλοι κάνε τους ή φύγε. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έλεγε "όπως πάνω έτσι και κάτω". Η Ιερά Αρχή της Αναλογίας ισχύει παντού στο Σύμπαν. Αν λοιπόν υπήρχε κάποτε ένα γαμάτο παρεόνι πάνω στον Όλυμπο, μπορεί να υπάρχει και στους κωλόδρομους της Αθήνας. Ακολούθα το Φως. Γίνε γαμάτος!

- Πάθος. Τροίες ολόκληρες κάηκαν για το πάθος. Αλέξανδροι και Λεωνίδες έμειναν αθάνατοι από το πάθος τους. Το πάθος είναι οι σκάλες για την Αθανασία, ένα Stairway to Heaven των Led Zeppelin. Πορεύσου σ' αυτό χωρίς ασφάλεια, αυτό είναι το κόστος του εισιτηρίου. Μόνο κάνε μας τη χάρη και βεβαιώσου ότι είναι όντως πάθος. Αν είναι παρόρμηση και καύλα μόνο, φάε τα μούτρα σου και σώπα για πάντα.

- Δυσκολίες. Ποτέ δε με ευχαριστούσε το εύκολο. Η κατάκτηση είναι δύσκολη γυναίκα, θέλει κόπο για να πέσει στην αγκαλιά σου. Η επιτυχία όμως δίνει καρπό πανέμορφο. Λέγεται χαρά. Ίσως γι' αυτό σπάνια δικαιολογώ στον εαυτό μου διακσέδαση και χαρά. Γιατί ανεβάζω τον πήχη δυσκολίας. Η δυσκολία είναι βάσανο, πιέζει, στερεί, παίρνει πολλά και δίνει λίγα. Παρά τα τραύματά σου όμως, ό,τι κι αν γίνεται, ποτέ να μη δυσκολεύεσαι να σκας χαμόγελο σε φίλους και εχθρούς, το ίδιο ειλικρινές και στους δύο, γεμάτο αγάπη, γεμάτο τιμή. Και μέσα σε όλο τον πανικό να λες "εγώ θα είμαι ο τελευταίος που θα πανικοβληθεί". Έτσι γίνονται οι δάσκαλοι, έτσι γίνονται οι ηγέτες, οι πατέρες.

- Σεβασμός. Εγώ δεν είμαι εσύ κι εσύ δεν είσαι εγώ. Ανταμώνουμε σε σταυροδρόμια αλλά οι δρόμοι μας είναι αλλιώτικοι. Γνωριζόμαστε αλλά δεν ξέρουμε ο ένας την ιστορία του άλλου. Μίλα για σένα, μείνε κι άκου τον άλλον. Εκτίμησέ τον, κάντον να σε εκτιμήσει. Καλλιεργήστε τη συμπάθεια, τη συμπόνια μεταξύ σας, γίνετε συνοδοιπόροι για όσο το κοινό σας ταξίδι κρατήσει. Αστειευτείτε, γελάστε και κοροϊδέψτε ο ένας τον άλλον στο δρόμο, γίνετε φίλοι. Αλλά μη προσβάλετε, μην ανοίγετε πληγές, επουλώστε τις.

- Συνείδηση. Αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου. Στο σώμα, στο πνεύμα και στην ψυχή μου. Δεν καλλωπίζομαι, μελετώ τις αδυναμίες μου, μελετώ τους πόνους μου μέσα κι έξω μου κι αν μπορώ αθλούμαι, μέσα μου κι έξω μου. Κοπιάζω και γίνομαι καλύτερος. Γιατί σκέφτομαι, μαθαίνω και πια γνωρίζω, αποκτώ συνείδηση. Συνείδηση τινός;

- Αλήθεια. Ο Ευλογημένος είναι αυτός που ξέρει την Αλήθεια. Και ξέρει την Αλήθεια αυτός που δεν μπορεί να την πει. Είναι αυτός που έχει Συνείδηση της Αλήθειας και πασχίζει να σπείρει το σπόρο στους τυφλούς αμαθείς. Από τι παρακινείται όμως;

- Αγάπη. Η Αρετή των Αρετών. Αγάπη για την οικογένεια, τους αγαπημένους, την ψυχή μας την ίδια, για το άλλο μισό είτε έχει είτε δεν έχει πρόσωπο. Σ' αγαπώ πριν σε γνωρίσω, αυτό είναι Αγάπη. Αγάπη είναι το αντίθετο του φόβου, η γυναίκα που περιφρονεί τον πατριάρχη θάνατο και τον φτύνει κατάμουτρα. Είναι η αντίβαρη κοσμική δύναμη από αυτή του φόβου του θανάτου. Είσαι ένα μικρό παιδάκι ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές και σε κρατάνε κάθεμια από το χέρι. Διάλεξε ποιο από τα δυο θα αφήσεις.

- Θάνατος. Η συνειδητοποίηση της θνητότητας είναι μεγάλο βήμα. Μόνο οι προαναφερθείσες αρετές όμως δίνουν νόημα σε αυ΄το το βήμα, μερικές, έστω και μιά από αυτές αν όχι όλες. Ακόμα και η Περσεφόνη, αν και θεά αναγκάζεται να πεθαίνει κάθε μισό του χρόνου. Κατάφερε να γίνεις ένας θνητός θεός και δε θα υπάρχει θάνατος.

Είναι ομολογουμένως όμορφα χαρακτηριστικά για έναν άνθρωπο. Αρετές που δε χωράνε στο στενό μας πολιτισμό του σήμερα γιατί απαιτούν μεγάλα μυαλά, μεγάλες καρδιές, μεγάλες ψυχές. Ο πολιτισμός του σήμερα με θέλει κτήνος. Του κάνω τη χάρη λοιπόν να είμαι κτήνος. Είμαι κτήνος με Σκοπό όμως. Και ο Σκοπός τούτος με κάνει Ενάρετο Κτήνος.

Τελικά θα κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω λίγο τι είναι αυτός ο Σκοπός. Είναι αυτός ο προσωπικός κόσμος, η Ιδεατή Πολιτεία της ψυχής σου. Το μόνο ίσως παρθένο και φωτεινό μέρος σε όλο τον κόσμο που μπορείς να καταφύγεις. Η Ιθάκη του Οδυσσέα όπου βασιλεύει η γαλήνη και η ολοκλήρωση. Ο Σκοπός είναι η περιτείχηση αυτού του τέλειου κόσμου σου από την ατέλεια του κοινού μας υπαρκτού κόσμου. Είναι η προστασία της προσωπικής μας αντίληψης για τον κόσμο από τον ίδιο τον κόσμο. Είναι ένας αγώνας που δεν έχει νικητή η νικημένο αλλά επιτιθέμενο και αμυνόμενο. Ένας διαρκής αγώνας, ένας επίπονος αγώνας, γι' αυτό και είναι αληθινός. Ναι, ίσως κάπως έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Σκοπό, μέχρι την επόμενη φορά που θα με καταρρίψω.

Είμαι λοιπόν Ενάρετο Κτήνος στον πολιτισμό του σήμερα. Ο Αριστοτέλης είπε και ένα άλλο ωραίο. Εκτός πόλης ζει μόνο ο θεός και το θηρίο. Θα πεθάνω, δεν είμαι θεός. Αλλά δεν είμαι και θηρίο, δεν είμαι κτήνος. Με ελκύουν οι άνθρωποι και ο πολιτισμός του σήμερα αν και βρωμάει καθ' ολοκληρίαν. Προτιμώ να είμαι ένα θηρίο, ένα κτήνος μέσα στον πολιτισμό του σήμερα, με αρετές του χθες, που είναι αθάνατες και σε κάνουν αθάνατο. Αποξενωμένος και αυτάρκης μέσα από όσα μου προσφέρει η επαφή ψάχνοντας το ανώτερο, φυλώντας τις δικές μου Θερμοπύλες, ζητώντας τη δικιά μου Ιθάκη, φρουρώντας το δικό μου Σκοπό, τη δικιά μου γωνιά, το καταφύγιό μου. Έχω τις Αρετές του Κτήνους.

Συγχώρεσέ μου το κατεβατό αγαπητέ. Θα κάνεις καιρό να με ξαναδιαβάσεις.

Εξάλλου είπα και στην αρχή. Τα λόγια αυτά είναι προσωπικά, πηγάζουν από αδυναμία και αποσκοπούν στο να βρω θάρρος, για μένα.

Θα τα ξαναπούμε!

Miss-Άνθρωπος

Ο Άνθρωπος αποτελεί ένα μεγάλο παράδοξο. Είναι το μόνο ον που αν και προέρχεται από τη μήτρα της Φύσης, φέρεται παρά φύσιν. Ο Άνθρωπος είναι ταυτόχρονα ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Έχει παρουσιάσει μια θεαματική εξέλιξη ως είδος μέσα σε 2 με 3 χιλιετίες και ταυτόχρονα αποτελεί το πιο απεχθές βάρος του πλανήτη του. Και δεν επιβαρύνει μόνο το περιβάλλον του. Στρέφει αυτή του την εχθρική διάθεση στα αδέλφια του, στους άλλους ανθρώπους. Αν και δημιούργημα της φύσης, έχει καταντήσει το πιο διεστραμμένο απότοκό της. Ο Άνθρωπος είναι μια ανεξήγητη αντίφαση, ένα ερωτηματικό αναπάντητο που δεν αφήνει όρεξη και πείσμα στον αναζητητή της απάντησης του, αλλά πικρία και θλίψη. Ο Άνθρωπος είναι ο Περικλής που χτίζει τον Παρθενώνα αλλά καίει τη Σάμο. Είναι ο Κέννεντι που "πατά" για πρώτη φορά το πόδι του στη Σελήνη αλλά "ψήνει" με βόμβες παιδάκια στο Βιετνάμ. Ο Άνθρωπος είναι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Χίτλερ. Ο Άνθρωπος έχει έρθει στη Γη για να υμνήσει την ομορφιά του κάσμου αλλά ταυτόχρονα να αποτελέσει και τη μεγαλύτερη ντροπή του. Έχει ένα ρόλο διττό και τόσο αυτοαναιρούμενο που καθίσταται παράλογος.

Αυτή η συμπεριφορά του ανθρώπου είναι πολύ αταίριαστη σε σχέση με το βασίλειο της φύσης από το οποίο προέρχεται. Πράγματι, η φύση, όπως και ολόκληρο το σύμπαν, χαρακτηρίζεται από μια αέναη και εμπόλεμη κατάσταση. Το φοβερό όμως είναι ότι ο εντός φυσικών πλαισίων πόλεμος γίνεται με στόχο τη διατήρηση μιας ισορροπίας και μιας αρμονίας η οποία υπερβαίνει σε σημασία τις όποιες επιδιώξεις έχει κάθε είδος. Και αυτή η υπεροχή επιβάλλεται με τρόπο σχεδόν μεταφυσικό. Ναι, στη φύση βλέπουμε ότι τα είδη παλεύουν μεταξύ τους δίχως ίχνος ανθρωπιάς. Εκεί την πληρώνουν πρώτα οι μικροί, οι γέροι και οι αδύναμοι. Η αφηρημάδα και το στιγμιαίο λάθος πληρώνονται πανάκριβα. Χώρια το παράλογο και αψυχολόγητο που βλέπεις σε πολλές περιπτώσεις, όπως το αλογάκι της Παναγίας που αποκεφαλίζει το ταίρι του κατά την ερωτική πράξη, τη μαύρη χήρα που κατασπαράζει το σύζυγό της ή τις εργάτριες που τρώνε τους κηφίνες μόλις αυτοί δώσουν το σπόρο τους στη βασίλισσα των μελισσών.

Αν και μας δίνει μια εικόνα ενός απρόσωπου πεδίου μάχης όπου ο καθένας είναι εχθρός, όλο αυτό το συγκρουσιακό καθεστός της φύσης λειτουργεί στα πρότυπα της διατήρησης της ισορροπίας των οικοσυστημάτων. Ποτέ δε θα δεις το λέοντα να υιοθετεί τακτικές γενοκτονίας εις βάρος της αντιλόπης παραδείγματι. Όχι γιατί δε θέλει να γλείφει τα δοντάκια του και να γεύεται το φρέσκο κρέας, αλλά γιατί απλά δε χρειάζεται, γιατί δεν συμφέρει ούτε το λέοντα όύτε κανέναν μια τέτοια κατάσταση. Το οικοσύστημα είναι οι κανόνες της ισορροπημένης συνύπαρξης των ειδών μέσα στη φύση. Κανέναν δεν παίρνει να δράσει αδιαφορώντας για τους κανόνες αυτούς. Γιατί η παραμικρή αστάθεια στο σύστημα παρασύρει τους πάντες στην κατάρρευση.

Ο άνθρωπος λειτουργεί κατά αυτές τις επιταγές; Πράττει έχοντας στο νου του τον αντίκτυπο που θα έχει στο περιβάλλον του, φυσικό κι ανθρώπινο, ή λειτουργεί με εντελώς διαφορετικά κριτήρια; Μάλλον κοιτάει την πάρτη του και είναι αδιάφορος για τη γενική εικόνα που τον πλαισιώνει. Γι' αυτό πέφτει σε λάθη. Τα τελευταία χρόνια δε, πάσχει από μια ακραία μορφή σχιζοφρένειας. Ενώ αναπτύσσει τερατωδώς την τεχνική του γνώση με σκοπό, όπως διατείνεται, το καλό του πλανήτη, πορώνεται και πολώνεται υπέρ μιας αυτοκαταστροφικής τάσης άνευ προηγουμένου. Μια πετρελαϊκή που -μεταξύ μας τώρα- είναι κομμάτι του καρτέλ που κυβερνά τον κόσμο με μια μαλακία της μαυρίζει τον κόλπο του Μεξικού. Από την άλλη πλευρά ένας σεισμός κάπου στην Ιαπωνία φέρνει στο προσκήνιο ένα νέο Τσέρνομπιλ, υδάτινο αυτή τη φορά, όχι ατμοσφαιρικό όπως αυτό της Ουκρανίας. Μια εξέγερση στο βορρά της Αφρικής έφερε την άνοιξη, την άνοιξη της δημοκρατίας του ελεύθερου φανατισμένου Ισλάμ. Σκοτώνουμε καθίκια σαν τον Καντάφι, "ρίχνουμε" τυρράνους σαν τον Μουμπάρακ αλλά εν τέλει παίζουμε τα πιόνια σε ένα μεγαλύτερο παιχνίδι. Και στο παιχνίδι αυτό παίζονται συμφέροντα με μεγαλύτερη αξία από τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων που πέθαναν κυριολεκτικά εν μία νυκτί στη Συρία. Στα χρόνια της επιστήμης, της τεχνολογίας και του ιντερνετ, στα χρόνια που οι κοινωνικές επιστήμες έχουν "τερματίσει" το εύρος των γνώσεων και των αρχών τους, στα ίδια χρόνια βλέπουμε να καταπατάται κάθε κοινωνικό δικαίωμα και κάθε περιβαλλοντική ηθική εν ονόματι του κέρδους. Στα χρόνια του διεθνούς δικαίου και της διπλωματίας, βλέπουμε τους μεγάλους να τσακώνονται ποιος το έχει μακρύτερο, το πυρηνικό οπλοστάσιο. Στα χρόνια της λογικής και της διαφάνειας βλέπουμε μάζες λυσσασμένες να ζητούν το αίμα των απίστων, να κάνουν πολιτική βάσει θρησκευτικών δογμάτων, βλέπουμε τους πιο διεστραμμένους δικτάτορες να κάνουν κουμάντο, πίσω από διάφορα πέπλα, από την οικονομική κρίση, τη σταθερότητα και τη δημοκρατία μέχρι την παγκόσμια δικαιοσύνη.

Άνθρωπε, είσαι μεγάλο παράδοξο φίλε μου. Δεν τη παλεύεις. Έχεις μπερδέψει τα μπούτια σου. Έχεις κάνει την ηθική λάστιχο και την τεντώνεις ως εκεί που θες. Δεν έχεις όρια. Κατάλαβες ότι έχεις δύναμη. Κατάλαβες πως η δύναμη αυτή σε κάνει ελεύθερο και την εκμεταλλεύτηκες. Το θέμα είναι ότι δεν έμαθες ποτέ να είσαι ελεύθερος. Τι αντίφαση κι αυτή, να ξέρεις ότι είσαι ελεύθερος αλλά να μη συμπεριφέρεσαι ως τέτοιος. Μια τραγική ειρωνία είσαι ρε φίλε, αυτό είσαι. Είδες ότι το να κάνεις κακό είναι πιο εύκολο και γίνεται με πιο πολλούς τρόπους, αρκεί να πετυχαίνεις το πρόσκαιρο κέρδος σου. Από την άλλη το καλό θέλει θυσίες, θέλει κόπο, θέλει μάτια, μυαλό και καρδιά ανοιχτά. Πού χρόνος γι' αυτά τώρα ε; Έτσι ο καθείς βάζει το σκοπό του και πατάει πάνω στον πόνο και την αδυναμία του άλλου. Κάνεις κακό στον διπλανό σου. Δηλαδή βλάπτεις κάποιον που θα μπορούσε πιθανώς να σε βοηθήσει σε μια ανάγκη σου. Σαν να μην έλειπε αυτό τον κάνεις να σε μισεί, να θέλει κι αυτός να σε βλάψει αν βρει ευκαιρία. Πάλι δηλαδή κάνοντας κακό σε κάποιον, στον εαυτό σου κάνεις κακό. Κάνεις κακό στο περιβάλλον σου, βρωμίζεις και καις το σπίτι σου. Πάλι σε σένα κάνεις κακό. Άνθρωπε, δεν είσαι άνθρωπος, είσαι Μισάνθρωπος.

Η κατάσταση σου έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πρέπει να αλλάξεις. Έχεις αποξενωθεί από τη φύση σου. Από τον πραγματικό σκοπό σου. Ο Άνθρωπος είναι αυτός που κοιτά ψηλά, αυτός που είναι ένα με την ενέργεια του κόσμου, είναι κι αυτός κομμάτι της. Υπακούς στα "φυσικά σου ένστικτα" αλλά όχι στη φύση σου. Τρως, πίνεις και αναπαράγεσαι όπως κάθε ζώο. Τι είναι αυτό ομως που σε διαχωρίζει από τους άλλους κατοίκους του βασιλείου; Ποιο είναι τέλος πάντων το ατού σου απέναντι στα άλλα είδη; Το διακριτικό σου, το παράσημό σου, το αναγνωριστικό σου φίλε μου είναι η Νοημοσύνη. Σκοπός σου δεν είναι να είσαι κτήνος. Σκοπός σου είναι να είσαι Ενάρετο Κτήνος. Πού είναι η αρετή σου ρε κτήνος; Καταστρέφεις υπάκουος στις αδηφάγες ορέξεις σου. Μέχρι εκεί καταλαβαίνεις; Καταστρέφεις τον εαυτό σου; Και το νομίζεις αυτό για Νοημοσύνη, πού είναι το πνεύμα σου; Υπακούς και υπηρετείς με ευλάβεια τα κατώτερα ένστικτά σου. Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτά πρέπει να τα ικανοποιείς προκειμένου να υπηρετείς τον ανώτερο σκοπό σου, την ανάπτυξη της Νοημοσύνης και του Πνεύματος;

Κατάλαβε, Μισάνθρωπε πως δεν αρκεί να αναπαράγεσαι. Αν δεν γεννάς ανθρώπους με σύνεση και νοημοσύνη αλλά τους κάνεις σαν τα μούτρα σου, χίλιες φορές καλύτερα η στείρωση. Κατάλαβε πως είσαι ματαιόδοξος όταν από τη μία είσαι σε θέση να παρατηρείς το ατέλειωτο του σύμπαντος και από την άλλη παραπαίρνεις την πάρτη σου στα σοβαρά. Κατάλαβε ότι έχεις όρια. Εδώ έχει ο Ήλιος όρια. Θαρρείς να έχει σκεφτεί να μην ανατείλει κάποια ωραία πρωία; Τον περιμένουν οι Ερινύες στη γωνία κι αυτές τιμωρούν, δε χαρίζουν. Κατάλαβε ότι όλα σε τούτο τον κόσμο είναι δανεικά, το χώμα που πατάς, οι ανάσες που γεμίζουν τα πνευμόνια σου, τα τοπία που χαίρονται τα μάτια σου, η ίδια σου η ζωή. κατάλαβε ότι όλα σε προσπερνάνε. Απλά πράγματα ε; Αλήθειες είναι φίλε και δεν τις ακούς πρώτη φορά. Το θέμα είναι ότι είμαστε μηχανές και το εγωιστικό πρίσμα μέσω του οποίου βλέπουμε τον κόσμο μας κάνει να τις ξεχνάμε γρήγορα. Η Νοημοσύνη μόνο θα δώσει τέλος σε αυτή την παράδοξη λήθη. Η Νοημοσύνη κάνει το βίωμα γνώση, τη γνώση αξέχαστη, αλεξίσφαιρη στη λήθη, κάνει τη γνώση Αλήθεια.

Κατάλαβε, αγαπητέ Μισάνθρωπε ότι εγκληματείς είτε με τις πράξεις σου είτε με τις παραλείψεις σου, εις βάρος αυτού που υπάρχει τώρα γύρω σου αλλά και αυτού που θα υπάρξει. Ήθελες δεν ήθελες, έγινες συνδρομιτής στο φαύλο κύκλο της αυτοκαταστροφής σου. Κάνεις τα πάντα για την πάρτη σου όχι γιατί σε αγαπάς αλλά γιατί σε μισείς, γιατί είσαι μισάνθρωπος. και κάπως έτσι σκότωσες τη φωτεινή φωνή εντός σου, το σκοπό και τη συνείδησή σου, σκότωσες τον Άνθρωπο, αυτόν που σέβεται την ύλη, αλλά αγαπά το πνεύμα, αυτόν που ζει στο χώμα, στο νερό, τον αέρα και τη φωτιά αλλά κοιτάζει τα άστρα και μ' αυτά θέλει να ενωθεί. Αυτό το Ενάρετο Κτήνος σκότωσες και άφησες ζωντανό μόνο το κτήνος να τρώει το κουφάρι της αρετής. Πρέπει να βρεις τρόπο να σε ξαναγαπήσεις, Μισάνθρωπε. Πρέπει να διεκδικήσεις ξανά το χαμένο σου κομμάτι, να το κάνεις να σου λείπει, να το αναζητήσεις.

Γίνε ο Ηρακλής που καθαρίζει τα χέρια του από το έγκλημα. Αυτός σκότωσε τα παιδιά και τη γυναίκα του αλλά ο ίδιος έπραξε τους άθλους για το καλό των ανθρώπων, αυτός έσπασε τις αλυσίδες του Προμηθέα. Γίνε ο Αχιλλέας που στο όνομα της αγάπης για τον Πάτροκλο τελεί το σκοπό του πάνω σε αυτή τη γη σκοτώνοντας τον Έκτορα και έτσι προδιαγράφει οικειοθελώς το θάνατό του. Γίνε ο Οδυσσέας που καίει την Τροία αλλά αναζητά να επανενωθεί με την Ιθάκη του. Χρησιμοποίησε την Ελευθερία σου, μάθε να είσαι ελεύθερος. Μάθε πως η Ελευθερία πάνω απ' όλα είναι ευθύνη, ευθύνη απέναντι στην ελευθερία του άλλου, απέναντι στη συνύπαρξή σου με την ανθρωπότητα και με τη φύση, απέναντι στον Άνθρωπο. Ο Άνθρωπος που έχασες είναι το Δισκοπότηρό σου, το Λίκνο σου, η Σωτηρία σου. Γίνε Αρθούρος και ψάξτο παντού. Κάντο να σου λείπει, αγάπησέ το στη διάρκεια της Αναζήτησης. Αγάπησέ το αληθινά κι αυτό θα σου φανερωθεί.

 Να κοιτάς ψηλά, Άνθρωπε και να πορεύεσαι με Συνείδηση. Έτσι θα βρεις το σκοπό σου, τον Εαυτό σου.

Χα(ο)μελαίων

Πάντα υπάρχει αυτός που θα σου πει: "Η πολλή σκέψη σκοτώνει". Έχει ένα δίκιο εδώ που τα λέμε. Δεν ξέρω τι οδηγεί τον καθένα σε αυτό το φαινόμενο το επονομαζόμενο και ως "overthinking". Χώρια ότι τις περισσότερες φορές αφήνεις να σε ταλαιπορούν μαλακίες. Και όταν λέμε μαλακίες εννοούμε ΜΑΛΑΚΙΕΣ καραμπινάτες. Είναι προβλήματα που λύνονται αλλά δε γουστάρουμε τις λύσεις γιατί μας ξεβολεύουν, προβλήματα που δε λύνονται από μας αλλά έχουμε πάθει εξάρτηση από αυτά, προβλήματα που δε μας αφορούν, δε φέρουμε την ευθύνη τους και παρ'όλα αυτά ανησυχούμε. Παράνοια εν ολίγοις. Απλά κάτσε και σκέψου, φίλε πόσα από αυτά είναι τεχνητά. Έτσι, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ωστόσο υπάρχουν και τα ερωτήματα που θέτουμε γενικά απέναντι στην πραγματικότητα και στο πώς αυτή διαμορφώνεται μπροστά μας. Είναι κλασσικό αυτό το μοτίβο σύγκρουσης ανάμεσα στο όνειρο, το επιθυμητό και στο τελικώς γενόμενο. Άλλα θέλω κι άλλα γίνονται. Κάτι πάει στραβά. Και κάπως έτσι προκύπτουν ερωτήματα όπως: Γιατί ενώ αγαπάω, δεν αγαπιέμαι; Γιατί ενώ προσπαθώ δεν πετυχαίνω; Γιατί ενώ σε καλώ δε μου απαντάς; Γιατί αυτό που θέλω εν τέλει δεν μπορώ να το έχω;

Θα πουν διάφοροι ότι δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη απάντηση σε όλο αυτό. Χίλιοι δυο μπορεί να είναι οι λόγοι. Δεκτόν! Αλλά υπάρχει και μια πιο εμπεριστατωμένη, τίμια και τολμώ να πω φιλοσοφημένη απάντηση στα ερωτήματά σου άμυαλε νεανία. Η απάντηση είναι η εξής: "Γιατί έτσι!".

Αν θες κράξε λίγο και παράτα το κατεβατό. Παρ'όλα αυτά αν τυχόν θες να συνεχίσεις να διαβάζεις, σε καλωσορίζω. Καλωσήρθες στο Χάος φίλε μου! Εδώ μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας. Δεν κρυβόμαστε γιατί δεν υπάρχουν κρυψώνες, υπό μία έννοια ούτε εμείς οι ίδιοι δεν υπάρχουμε. Λυπάμαι που σου χαλάω τη σούπα αλλά ο κόσμος, η ζωή δεν είναι δομημένος σε patterns και μοτίβα. Ο κόσμος όπως τον αντικρύζεις είναι ένα αέναο χάος. Δεν έχει γνώση του μέτρου, του προβλεπόμενου και του τι θεωρείς εσύ ως δεδομένο, νορμάλ ή σωστό. Για να στο πω κι αλλιώς, εσύ, εγώ, όλοι μας είμαστε αδιάφοροι στον κόσμο, στο χρόνο και στη ζωή.

Life is a bitch λοιπόν. Δεν της καίγεται καρφί αν αυτό που περνάς εσύ το θεωρείς σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο. Γι' αυτό και σκέφτομαι κάτι νουμπάδες σαν το Μωυσή που προσπαθήσανε να βάλουν σε καλούπι το κοπαδι τους και τους πιο φιλόδοξους που θέλησαν να το εφαρμόσουν αυτό παγκοσμίως και γελάω. Πού πας ρε Καραμήτρο με 10 εντολές του κώλου; Και όχι ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Βίβλος τότε, Ποινικοί και Αστικοί Κώδικες τώρα, Συντάγματα και νόμοι επί νόμων. Αποτέλεσμα ουδέν. Τι βλέπεις παντού αδελφέ μου; Σύγκρουσις! Είναι ο Ιερός Κανόνας αυτή η λέξη που θα έπρεπε να είναι άρρητη. Είναι ο Λόγος, ο Των Πάντων Πατήρ του Ηρακλείτου, είναι το Χάος, η Αλήθεια. Στον κόσμο δεν υπάρχει τάξη, ξέχνα την. Δεν υπήρξε και ούτε θα επέλθει ποτέ. Όλα υπακούν στο νόμο της Μεταβολής. Και ο μόνος απαράλλαχτος κανόνας εν το σύμπαντι είναι εις και είναι απλός. "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΝΤΑΙ".




Σύγκρουσις. Τι πιο όμορφο; Άναρχο, άτακτο, βίαιο και λυσσασμένο. Μαύρο και κόκκινο. Έτσι  μου φαντάζει το Χάος που είπε και ο Ησίοδος (Ήτοι μεν πρώτιστα Χάος γένετο).Είναι ο πρώτος που διεκδίκησε ύπαρξη μέσα στην ύπαρξη. Είναι η δίνη της ενέργειας. Σε φτύνει και σε τραβάει πίσω όποτε γουστάρει. Τη μια σε στέλνει να γίνεις άνθρωπος στη Γη και την άλλη κόκκος σκόνης στον Α' Κενταύρου. Τέτοια δύναμη έχει το χάος, δύναμη να δημιουργεί κόσμους όπως ο Κύριος τον Αδάμ και μετά να τους τρώει όπως ο Κρόνος τα παιδιά του. Χωρίς λύπηση, χωρίς έλεος, χωρίς σκέψη ή σύνεση, μόνο με την άλογη αυτή λογική που διακατέχει τον Πατέρα όλων μας, τη λογική της μεταβολής. Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!

Αλλά πολύ παραλήρημα έπεσε. Ελπίζω να διαβάζεις ακόμα αγαπητέ. Αν όσα σου λέω δε σε νοιάζουν πάω πάσο. Αλλά δες κι αυτό τώρα. Οι ίδιοι κανόνες ισχύουν και δω στο μικρόκοσμό μας. Ανάμεσά μας. Γιατί κάποιος δικός σου δεν υπάρχει πια; Γιατί πονάς; Και το ερώτημα αυτό αγγίζει κάθε πτυχή, απ'το "Γιατί έσπασα το χέρι μου ο μαλάκας;" μέχρι το "γιατί σπουδάζω, διαβάζω, αγχώνομαι, ταλαιπορούμαι, γιατί ζω σε τόσο πόνο και γιατί υπάρχει τόσος ακόμα πόνος στον κόσμο που ο εγωιστικός μου κώλος τον αγνοεί;". Γιατί αυτός που έχει γνωριμίες τα έχει καταφέρει καλύτερα από μένα στη δουλειά του ενώ εγώ σκιζόμουν πιο πολύ απ'αυτόν; Γιατί εγώ κάνω υπηρεσία ενώ το αρχίδι λουφάρει; Γιατί σε πηδάει άλλος μωρή ενώ εγώ λιώνω για πάρτη σου; Γιατί είμαι δυστυχισμένος, αφού τα έκανα όλα βάσει των επιταγών της επιτυχίας; Αφού διάβαζα, αφού έχω προσωπική ζωή, έχω φίλους, έχω γκόμενα (τουλάχιστον για να το λέω στους υπόλοιπους), έχω δουλειά, έχω αμάξια και λεφτά, γιατί στον πούτσο θλίβομαι; Γιατί τέλος πάντων στη βρωμοελλάδα του 2013, σε αυτό το σκατότοπο, ο Dj που παίζει κωλοκλαρίνα στο 305ο χιλιόμετρο Αθηνών-Λαμίας να βγάζει πιο πολλά φράγκα από τον μεταπτυχιακό που τα έσκασε σε φροντιστήρια, πανεπιστήμια και μετά σε άλλα πανεπιστήμια στο εξωτερικό και μετά και ένα διδακτορικό για να έρθει εδώ στο λάκκο με τα κόπρανα και τελικά να ζει μια κατάθλιψη μέσα στην ανεργία;

 Σου έχω νέα μάγκα. ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ! Γι' αυτό και μόνο. Βάλτο στο κουρκούτι σου και νιώσε!

Αν πιστεύεις στη Θεία Δίκη, δικαίωμά σου και μαγκιά σου. Κι εγώ πιστεύω σ' αυτήν. Μη διανοηθείς όμως ούτε μια στιγμή ότι κι αυτή η Δίκη που λες δεν υπηρετεί το Χάος. Όλα υπάρχουν όσο και όπως το λέει το χάος. Έπειτα τιποτα και μετά πάλι τα πάντα!

Είναι ο φαύλος κύκλος της αδικίας θα μπορούσε να πει κανείς. Δε σου βγαίνει κάτι όπως το θες, παίζουν στραπάτσα, παίζουν κακοί χειρισμοί, παίζουν ατυχίες και failιές, παίζουν μαλάκες που σου χαλάνε το πλάνο. Και λες γιατί ρε γαμώτο; Ξέρεις, είσαι πολύ γλυκούλης έτσι όπως κλαίγεσαι αλλά θα σου πω κι εγώ κάτι για να τελειώνουμε. Τα Πάντα Ρει. Χώνεψέ το, μόνο καλό θα σου κάνει. Και βέβαια μη βιαστείς να πεις ότι η μεταβολή μόνο εις βάρος σου μπορεί να λειτουργήσει. Πλανάσαι! Βασικά η μεταβολή είναι η μεταβολή. Το Χάος μεταβάλλει. Η Μεταβολή δημιουργεί τις συνθήκες και κάπου εκεί μπαίνεις εσύ στο έργο.

Λένε οι ψευτορομαντζαδόροι "Μπορείς να αλλάξεις τα πάντα". Λάθος, αγαπούλες! Αυτό που μπορείς να αλλάξεις είναι η θέση σου μέσα στις υπάρχουσες κάθε φορά συνθήκες. Συμβιβασμός θα μου πείτε κύριοι, ότι είμαι πουλημένος ίσως, ότι ζητάω από τον κόσμο να σκύβει το κεφάλι σε τέτοιες εποχές. Οι συνθήκες αδιαφορούν για το πού έχεις το κεφάλι σου, αυτό είναι υπόθεση δικιά σου και μόνο. Όπως και να'χει δεν αλλάζεις τα πράγματα. Όσα πανό κι αν σηκώσεις, σε όσες ντουντούκες κι αν γκαρίξεις, όσο κι αν πιέσεις, όσους κι αν πάρεις με το μέρος σου, όσους κι αν σκοτώσεις, ένας είναι ο Κανών, ο Πόλεμος, η Σύγκρουση, κι αυτό δεν αλλάζει. Βλέπεις, είπα πιο πριν ότι το Χάος είναι ο Πατέρας. Ο Πατέρας τυχαίνει να είναι ένα αχάριστο μωρό που θέλει ντάντεμα. Θέλει φράγκα, θα τα βγάλεις. Θέλει πίστη, θα προσευχηθείς. Θέλει αίμα, θα πεθάνεις.

Και τότε πού είναι το νόημα;

Η ερώτηση είναι λάθος. Για να πάρεις μια σωστή απάντηση πρέπει να έχεις θέσει τη σωστή ερώτηση. Πιο σωστά λοιπόν θα ρωτούσαμε: "Ποια η θέση μας στο Χάος;". Τώρα κάτι κάνουμε. Δέν έχεις και πολλές επιλογές φίλε μου. Προσαρμόσου, γίνε η μεταβολή μέσα στην τάξη της μεταβολής. Ελίσσου και γίνε αντίστοιχος των συνθηκών, γίνε η στιγμή και το μέρος, γίνε αυτός που πρέπει. Γίνε Χαομελαίων.

Δεν ξέρω αν έχετε ακουστά τα ερπετά αυτά αλλά είναι φοβερά. Κινούνται αδιάκοπα από δω κι από κει. Ψάχνουν ακατάπαυστα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι. Καθένας ψάχνει κάτι δικό του. Ψάχνει μέσα στο Χάος. Και πώς να βρει κάτι που δεν έχει θέση, αφού όλα αλλάζουν γύρω του; Τι ματαιότητα είναι αυτή; Κι όμως ψάχνει και ξέρει καλά τι ψάχνει. Αναζητά τη θέση του στην τεράστια αυτή σκακιέρα χωρίς κανόνες. Τη μια στιγμή απλός στρατιώτης, αναλώσιμος μα και ζωτικός στο τέλος της γραμμής, την άλλη πύργος επίπεδος και μετρημένος στην κίνηση, την άλλη βασίλισσα με τσαλίμια κι αεικίνητος μα και πολύτιμος όσο τίποτε, τόσο που γεννά εξαρτήσεις κι ανασφάλειες, την άλλη βασιλιάς κορωνάτος. Αργός, σταθερός, ασφαλής και σίγουρος. Αλλά απροστάτευτος και τόσο εύθραυστος.



 


Ποια είναι η θέση του Χαομελαίοντα στην αρένα; Καμία. Όλες.

Ποιος απ'όλους είναι ο Χαομελαίων; Κανείς. Όλοι.

Αλλά αυτά είναι ηλίθια ερωτήματα. Το θέμα είναι άλλο. Εσύ είσαι Χαομελαίων; Την ψάχνεις ή βολεύεσαι με το να βολεύεσαι και να ενοχλέισαι όποτε έρχεται το πουτανάκι η πραγματικότητα και στα χαλάει; Θες να είσαι τσακάλι ή καμιά φακλάνα του καθισιού; Τι γουστάρεις; Ποια η στάση σου απέναντι στις αντιξοότητες της πραγματικότητας;

Αν θες να δώσεις νόημα σε όλο αυτό λοιπόν το γλέντι, γίνε Χαομελαίων. Βρες τη θέση σου, και πολέμα να την κρατήσεις μέσα στο χάος της αλλαγής. Μόνο κάνε μου τη χάρη να επιφορτιστείς τις συνέπειες αυτής σου της επιλογής. Το μωρό-Χάος ένα πράμα δεν συμπαθεί, τους μίζερους και τους ανεύθυνους. Και γουστάρει απίστευτα τους πείσμωνες. Αυτή του την αγάπη τη δείχνει δίνοντάς τους πιο βαρβάτες δόσεις πόνου απ'ότι στους άλλους. Μαγκιά τους και παράσημό τους. Γιατί;

Γιατί έτσι, πρώτον. Δεύτερον γιατί αυτοί διαλέξανε να μπουν σε ένα χορό τον οποίο δεν επιθυμούσαν ακριβώς αλλά βρήκαν τα βήματα που τους κάνουν, το ρυθμό τους. Μ'αυτά πορεύονται και δε χαμπαριάζουν από συνέπειες. Είναι λεβέντες οι Χαομελαίοντες, δεν είναι τίποτα απολειφάδια που κλαίνε και γκρινιάζουν. Τρώνε τα χαστούκια τους και παίζουν μπάλα. Απαντούν στο Χάος με Χάος. Το ξέρουν το παιχνίδι. Καταλαβαίνουν ότι έχουν να κάνουν με ένα μωρό. Το μωρό θέλει να παίξει μαζί τους μέχρι να τους βαρεθεί. Ναι, είναι βουλημικό, είναι αχάριστο, είναι ένα μπάσταρδο μαλακισμένο αλλά είναι αυτό που είναι γιατί έτσι είναι. Εσύ τι θα κάνεις γι'αυτό; Κάτσε και κατηγόρησέ το. Αλλά είναι μωρό ρε συ, ψυχούλα, τι φταίει αυτό; Δε θα σε ακούσει κανείς, δε θα σε πιστέψει κανείς. Για την ακρίβεια εσύ θα φταις στο τέλος. Οπότε τι μένει αδελφέ μου; Μη το φοβάσαι το μούλικο. Θέλει να παίξει. Παίξε και κάτι θα μάθεις και πού ξέρεις, μπορεί να σ'αρέσει, μπορεί να δείς ότι σου πάει το παιχνιδάκι και να θες να παίξεις κι εσύ κι άλλο. Να απαντάς στο Χάος με Χάος. Ιδού η Πράξις!

Αυτός είναι ο κόσμος μας λοιπόν. Το βάσανο, ο πόνος και το μάταιο. Αυτός είναι ο κόσμος και η ζωή. Ο αγώνας, η μάχη και η αλήθεια. Εκεί φτιάχνεται το κράμα του ήθους και του χαρακτήρα, του δαίμωνα του Ηρακλείτου. Η Αλήθεια είναι ο αγώνας εναντίον του πόνου. Χωρίς πόνο δεν υπάρχει αλήθεια. Χωρίς αγώνα δεν υπάρχει αλήθεια. Κι αφού δεν είσαι ούτε ο Θεός ούτε κανένας Illuminati για να αλλάζεις τις συνθήκες, βρες τη θέση σου και πολέμα. Γίνε Χαομελαίων γιατί έτσι. Γιατί έτσι θα έχει νόημα. Γιατί δεν αρκεί να πέσεις, πρέπει να πέσεις μαχόμενος.

Λάβετε θέσεις, Χαομελαίοντες! Το πάρτυ άρχισε!

Αίμα στο κελί του τυφλού

                       
                                                                                               Θεσσαλονίκη, χειμώνας του 2009.


                            Αίμα στο κελί του τυφλού 


                            Ξύπνησα.Το κελί μου
                            σήμερα ήταν πιο υγρό από τις
                            άλλες μέρες.

                            Το κράξιμο του κόρακα πέρασε
                            από τις χαρακιές του παραθύρου.
                            Νεκρή σάρκα μάλλον μυρίστηκε
                            το λάγνο του ράμφος.

                            Παρατεταμένα κράζει.
                            Μαζεύονται αγέλη με τ'αδέρφια του.
                            Θεός χάρισε πλούσιο γεύμα στα όρνια.
                         
                            Ακούω να σέρνουν αλυσίδες.
                            Ποια χέρια να δέσαν άραγε;
                            Ποια όνειρα να πνίξαν;
                            Βήματα φρουρών ακούω...
                            όχι κραυγές ομήρων.

                            Το κελί μου σήμερα ήταν
                            πιο υγρό από τις άλλες μέρες
                            Ξύπνησα,μα δεν κατάλαβα...
                            ήταν νύχτα ή μέρα;

                            Κάτι μου λέει πως δεν κοιμήθηκα καν.
                            Πού είναι οι κρατούμενοι;
                            Δεν ακούω πια τα σπαρακτικά τραγούδια τους.
                            Γιατί μείναν οι κραυγές τους στ' αφτιά μου;
                            Τα μάτια στο σκότος συνηθίσαν, δε βλέπω πια...

                            Σκύβω νερό να πιώ απ'το δάπεδο του κελιού.
                            Αίμα γεύομαι. Αίμα μιας νύχτας που δεν είχε ξημέρωμα για όλους.
                            Μόνο για τους τυφλούς...

                          

                          

Ευλογημένοι

 Στις σκοτεινές ώρες είναι που τα πάντα γκρεμίζονται. Όσες δονήσεις κι αν δεχθείς από το περιβάλλον καμιά τους δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο με αυτές που έρχονται εκ των έσω.

Ποιος είμαι; Πού πάω; Γιατί;

Κλασσικά ερωτήματα. Όλοι μα όλοι τα κάνουμε στους εαυτούς μας. Και όλοι όσο κι αν είναι περίεργο είμαστε αρκετά "ευφυείς" για να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει απάντηση. Το θέμα είναι άλλο όμως. Τα ερωτήματα αυτά δεν υπάρχουν για να δώσουν απαντήσεις αλλά για να τεθούν και μάλιστα για να τεθούν σωστά. Αυτό το πράγμα βέβαια λίγοι από μας έχουν την πραγματική ευφυεία να το κάνουν. Είναι κάτι σαν ανήσυχα πνεύματα, οι "μη πτωχοί τω πνεύματι" που δε μακαρίζουν με τίποτα, διαόλοι μεταξύ αγγέλων ή και το αντίστροφο, άγγελοι μέσα στους δαίμονες.

Εχθρικοί στον κόσμο και στον καιρό τους, ανένδοτοι, ασυμβίβαστοι και γεμάτοι απαιτήσεις. Από κάποιον τρίτο φαίνονται αδέξιοι στα αιτήματά τους, ανόητοι. Μέσα στην άγνοια του κινδύνου και μέσα στην ουτοπία τους δείχνουν καθόλου ευέλικτοι, θηράματα έτοιμα για τη χαψιά από τα αληθινά τσακάλια που ελοχεύουν σε κάθε γωνιά, αυτά που υπηρετούν άλλους σκοπούς επίγειους, τσέπες κατά κύριο λόγο και σχεδόν πάντα ούτε καν τις δικές τους, οι καρμοίριδες.

Κι όμως μέσα σε αυτό το χάος της ζωής του τώρα, στην κοινωνία της εποχής μας με όλες τις στρεβλώσεις και τις διαστροφές της υπάρχουν αυτοί οι παλιομοδίτες ρομαντζαδόροι που χαλάνε την πιάτσα. Αυτοί οι δύστυχοι που δεν τους κάθεται το "άρπα - κόλλα", το "ό,τι αρπάξουμε ρε αδερφέ", οι αρπαχτές γενικά δεν τους λένε κάτι. Την έχουν δει αλλιώς, ακατανόητα για τους άλλους. Την έχουν δει λοιπόν και δεν δέχονται παραινέσεις ούτε νουθεσίες. Ζουν μια άλλη κατάσταση και τη βρίσκουν εκεί. Μιλάμε για μια άλλη πραγματικότητα στην τελική η οποία αλλάζει τελείως τις ισορροπίες. Κάτι τύποι σαν αυτούς αισθάνονται αυτά που τους περιβάλλουν, τα αισθητά πιο ξένα από αυτά που νιώθουν, που φαντασιώνονται, αυτά που νοούν. Έχουν φτιάξει ένα πλάνο δικό τους άσχετο με τα προσφερόμενα στο πανηγύρι του κόσμου μας και πορεύονται με αυτό.

Και ζορίζονται να το πουν στους άλλους. Δεν μπορούν να το χωρέσουν σε μια γαμημένη λέξη. Αν τους πιέσεις και τους πεις να το ονομάσουν, να το ορίσουν (γιατί όλοι είμαστε επιστήμονες και ζητάμε ορισμό για τα πάντα στο 2013), αυτοί θα αγχωθούν και θα πασχίσουν να μείνουν σιωπηλοί αλλά μερικές σκόρπιες λέξεις θα βρίσκονται πίσω από τα δόντια τους και θα παλεύουν να βγουν προς τα έξω. Κάτι λεξούλες ασυνάρτητες τύπου: Αγάπη, Σεβασμός, Συνείδηση, Ειρήνη, Ελπίδα, Αλήθεια.


Αλλά αυτοί οι πούστηδες είναι τόσο πειθαρχημένοι που δε θ' αφήσουν καμιά να ξεπηδήσει κι αν το κάνουν θα το μετανιώσουν την αμέσως επόμενη στιγμή. Γιατί καμία λέξη δε λέει ακριβώς την αλήθεια. Γιατί για κάθε λέξη υπάρχει και μια αντίθετη. Γιατί ξέρουν κάτι που όσο πιο πολύ περνά ο χρόνος τόσο πιο πολύ το ξεχνάμε. Ότι η Αλήθεια δεν είναι κάτι που λέγεται, δεν είναι κάτι που τίθεται υπό συζήτηση, δεν τη βρίσκεις σε κάνένα εργαστήριο και δεν μαθαίνεται ούτε με παρατήρηση ούτε με μίμηση.

Ξέρουν αυτοί οι κατεργαραίοι, αυτοί που πάνε να γίνουν οι μύστες του σήμερα ότι η Αλήθεια υπάρχει, η Αλήθεια είναι Μία και ότι η Αλήθεια Βιώνεται και Νοείται. Και πως ο δρόμος προς αυτήν είναι δύσβατος, στενός, κακοτράχαλος, σκοτάδι κατράμι μαύρο και μοναχικός, σόλο καρριέρα, πώς το λένε; Δεν έχει διαλείμματα ούτε παύσεις ούτε ξεκούραση.

Και θα σου πει ένας "νορμάλ" άνθρωπος." Και τι δηλαδή; Αυτοί γεννήθηκαν με το χάρισμα;"

 Τι να απαντήσεις; Μπορεί και ναι. Παρ'όλα αυτά ο δρόμος αυτός είναι ανοιχτός για όλους ανεξαιρέτως και όλοι πατάμε πάνω σε αυτόν. Είμαστε κατά κάποιο τρόπο υποχρεωμένοι να πατάμε πάνω σε αυτόν. Έχουμε όμως το δικαίωμα να διαλέξουμε αν θα τον βαδίσουμε ή όχι. Αυτός που τον βαδίζει παίρνει την ευθεία που έχει στροφές και κύκλους και ψάχνει για το φως. Αυτός που λέει "σώπα μωρέ τώρα, μαλακίες" δεν φεύγει από το μονοπάτι. Απλά επιλέγει να μην περπατήσει καν.

Ο άλλος όμως, ο κατεργαραίος, ο μύστης γουστάρει την τριβή, το ταξίδι στο σκότος του δίνει εμπειρία, νιώθει ένα σασπένς να τον κατακλύζει, μια αδρεναλίνη άλλου τύπου που την αισθάνεται στις νοητές του σφαίρες και του είναι δυνατό να τις μεταφέρει με τη σειρά του στον αισθητό κόσμο όσες παγίδες κι αν αυτός του στήσει, όσο κι αν του το αρνηθεί, όσο απογοητευτική κι αν είναι περιρέουσα πραγματικότης. Αυτός εκεί απτόητος, θα κάνει το δικό του ο σκύλος. Παίρνει ενέργεια από εκεί που άλλοι δεν βλέπουν τίποτα και τη δίνει στο πραγματικό τίποτα μπας κι αυτό μπορέσει να γίνει έστω ένα γαμημένο κάτι. Κι αυτό το κάτι για τον μύστη είναι το παν. Γιατί ξέρει πως έτσι εξασφαλίζει το εισιτήριό του από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, αποκτά νόημα αυτός, οι πράξεις του και κάθε του ανάσα, κάθε βλέμμα του, κάθε παρόν του και μέσω αυτού κάθε μέλλον του και κάθε παρελθόν του.

Έχει την τάση να υπερβάλει ο μύστης. Πιστεύει στην Αγάπη, τη Συνείδηση, την Ελευθερία, το σεβασμό και την Αλήθεια και τα εννοεί όπως τα εννοεί ένα μικρό παιδί. Αγαπά υπερβολικά, θλίβεται θανατηφόρα, σκάει από τη χαρά του, βυθίζεται στις σκέψεις του και συχνά ξεχνάει να κάνει και καμιά έξοδο για να πάρει αέρα, θα χαλάσει την ατμόσφαιρα και δε λέει. Όταν φιλάει δεν του καίγεται καρφί αν θα πάψει να χτυπά η καρδιά του στο ξαφνικό. Το βλέμμα του έχει αιχμές και θέλει να μπει μέσα σου με κάθε τρόπο, να φτάσει εκεί που ούτε εσύ δεν έχεις φτάσει. Του αρέσει να αισθάνεται φόβο. Γιατί ξέρει πως όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με το φόβο κάνει το σωστό. Ξέρει πως όταν βρίσκεται απέναντι στο φόβο του, είναι αντιμέτωπος με την Αλήθεια και απλά σκέφτεται αν πρέπει, αν αντέχει να δει τη γύμνιά της. Και ξέρει ότι συγκίνηση σαν τη γύμνια αυτή δεν υπάρχει άλλη. Είναι κίνητρο για κείνον ο φόβος, κίνητρο να είναι γενναίος. Γιατί δεν είσαι γενναίος αν δε φοβάσαι. Έχει την τάση να υπερβάλει ο μύστης, έχει την τάση να είναι Αληθινός.

Ο μύστης θέλει το χρόνο του και το μέρος του. Είναι ένας μοναχικός μοναχός και βρίσκεται συνέχεια σε σύγκρουση μέσα του. Ακροβατεί ανάμεσα στην αρετή και την τρέλα. Αυτό είναι το κόστος του να είναι ενάρετος. Δυσκολεύεται κάποιες φορές να είναι ανάμεσα στον κόσμο, να φορά συνέχεια ένα χαμόγελο και να είναι αβρός και ευγενικός, προτιμά να είναι ευγενής, ειλικρινής και αυτάρκης με τον εαυτό του. Γι' αυτό και αποσύρεται συχνά πυκνά για μέρες, μήνες ή και παραπάνω. Μια του αμέλεια μπορεί να του κοστίσει γιατί πρέπει να προσέχει συνέχεια το μίγμα μέσα του, το ποσοστό του χάους και το ποσοστό του φωτός. Αν κάτι πάει στραβά, πολλά διακυβεύονται, διακυβεύεται ο σκοπός και το έργο και ο μύστης αυτό δεν μπορεί να το επιτρέψει.

Είναι πολεμιστής και υπηρετεί το σκοπό και το έργο. Ποια είναι αυτά; Είναι αυτά που δε λέγονται αλλά βιώνονται. Είναι διατεθειμένος να δώσει κάθε κομμάτι του στο σκοπό, είναι διατεθειμένος να συμπεριφερθεί σε όποιον τον συντροφέψει έστω και για λίγο σαν να τον είχε αδερφό και να τον γνώριζε ζωές ολόκληρες. Αγαπά την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια είναι ο Θεός του και ο Θεός αυτός είναι μέσα του, είναι ο ίδιος η Αλήθεια κι ο Θεός του.

Ο μύστης, ο άγγελος, ο δαίμονας, ο πολεμιστής, αυτός ο σκύλος είναι το αντίδοτο σε κάθε σαλεμένη εποχή που ζει ο κόσμος. Είναι ο βράχος που θα μείνει σταθερός απέναντι στα κύματα, άκαμπτος σαν πέτρα, αδαμάντινος κι απρόσβλητος σαν ιδέα. Ναι, είναι μια ιδέα που διαιωνίζεται και προσβάλλει σαν ιός κάποιους που γουστάρουν να βασανίζονται γιατί αυτός ο μύστης είναι το μόνο που θα πρέπει σίγουρα να διατηρηθεί στους χρόνους και στις γενεές. Οι ιδεολ(ηψίες)ογίες, οι θρησκείες, τα συστήματα, όπως και οι άνθρωποι που τα φτιάχνουν είναι προορισμένοι να πεθάνουν. Δεν μπορεί όμως να πεθάνει και να καταδικαστεί στην ανυπαρξία το δυνάμει του ανθρώπου να γίνει θεός. Και οι μύστες αυτοί είναι εδώ και υπάρχουν για να θυμίζουν πού μπορούμε να φτάσουμε. Γι'αυτό εισπράττουν χλεύη και απόρριψη. Γιατί απευθύνονται σε απεγνωσμένους, σε βολεμένους και φοβισμένους παραδομένους αμαχητί. Αυτοί τους πληγώνουν και τους εκμηδενίζουν με κάθε ευκαιρία. Είναι αυτοί που λένε "μια ζωή την έχουμε κι αφού θε να πεθάνουμε ας αρπάξει ό,τι μπορεί ο κώλος μας".

Ο μύστης δε διαφωνεί με το πεπερασμένο της ζωής. Ένα πράμα λέει μόνο και αυτό είναι το μόττο του.

                                          "Ζήσε σαν άνθρωπος, πράττε σαν Θεός."


Ο άνθρωπος είναι οι πράξεις του. Αυτές είναι η ηχώ του στο χρόνο, η κόλαση και ο παράδεισός του. Ας πράττει, ας ενεργεί και ας λανθάνει υπηρετώντας πάντα τον μικρό θεό που κρύβει μέσα του και δε θα πάει χαμένος. Θα γκρεμίσει τα σκοτάδια του και θα δείξει σε όλη την πλάση το Φως του.

 Ευλογημένοι λοιπόν οι μύστες, οι άγγελοι, οι ακούραστοι δαίμονες, οι απελεύθεροι δεσμώτες.

Ευλογημένοι οι σκύλοι οι αδέσποτοι που κυνηγούν το παιχνίδι και το χάδι της αγάπης.

 Ευλογημένοι οι υπηρέτες που ηγούνται του εαυτού τους.

 Ευλογημένοι οι πολεμιστές, οι φωτοδότες, τα παιδιά του σκοπού και του έργου.

Ευλογημένος να είσαι.

Αρετή και Κακία (1)

Το τοπίο γύρω μου ήταν όμορφο ομολογουμένως. Παρ'όλα αυτά δεν αισθανόμουν τη διάθεση να σταματήσω λίγο και να κοιτάξω γύρω μου. Να "φωτογραφήσω" το μέρος όπως κάνω συνήθως, με τη μηχανή της μνήμης.

Ο χρόνος επίσης μου ήταν κι αυτός αδιάφορος. Δε λογάριαζα αν ήταν μέρα ή νύχτα. Έβλεπα αλλά σαν να μην ένιωθα να χρωστάω κάπου αυτή μου την ικανότητα. Δεν ένιωθα κρύο ή ζέστη. Αφή, γεύση ή οσμή δεν διέκρινα. Όσο για τα μάτια και τα αφτιά μου σε μια χειμέρια... λειτουργία. Έβλεπα και άκουγα όσα ήθελα να δω και να ακούσω αλλά... δεν με ενδιέφεραν.

Το μόνο που με ένοιαζε και το συλλάμβανα με τις όποιες αισθήσεις μου ήταν ο δρόμος. Ναι, περπατούσα, το θυμήθηκα τελικά. Αλλά τα μάτια καρφωμένα στο δρόμο μου ήταν. Δεν ήταν όμως αυτά που δίνανε κατεύθυνση στο βήμα μου. Απλά τα πόδια μου κινούνταν και διέγραφα μια πορεία πάνω σε μια ευθεία. Δεν αντιλαμβανόμουν κάποιο εμπόδιο, κάτι να με δυσκολεύει. Δεν αισθανόμουν ανηφόρες, κατηφόρες ή την όποια κόπωση. Δε με απασχολούσε πού πήγαινα, αν κάποιος κίνδυνος εμφανιζόταν ξαφνικά, αν κατέληγα κάπου ή απλά σε αδιέξοδο, δεν είχα ερωτήσεις για το δρόμο μου, γιατί ήμουν σ'αυτόν, αν έπρεπε να είμαι εκεί και αν το είχα διαλέξει. Δε με ένοιαζε, ήμουν... ξέγνοιαστος.

Σιγά σιγά το άχρωμο της ευθείας μου άρχισε να ξεθωριάζει και τότε άρχισε να αποκτά εικόνα και ένιωσα κάποια πρώτα σκιρτίματα απορίας μέσα μου λόγω της αλλαγής. Ο δρόμος ήταν χωμάτινος μα καλοφτιαγμένος, χωρίς χαλίκια και περιττολογίες τριγύρω... σαν να περίμενε κάποιο βουβό ακροατήριο τη βουβή ακολουθία μιας εξέχουσας σιωπής. Αλλά να που ήρθε και το χρώμα της ζωής στην παράσταση που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου. Ο δρόμος μου ήταν ανάμεσα σε δύο πυκνές συστάδες ψηλών καταπράσινων δέντρων. Κοιτούσα ανάμεσα στους κορμούς αλλά η ματιά μου μετά από λίγο χανόταν μέσα σε μια ομίχλη πράσινου και μαύρου σκοταδιού. Αν και σκοτάδι γλύκαινε την καρδιά μου και δε με θορυβούσε. Ο ουρανός καταγάλανος χωρίς κανένα έστω και μικρό σύννεφο να σπιλώνει την κυριαρχία του στο θόλο. Αν και δε μου επέτρεπαν τα ψηλά δέντρα να τον δω, ήξερα ότι κάπου πίσω τους βρισκόταν και ο Ήλιος. Ίσως να ήταν απλά το φως εκείνο που φώτιζε όλα αυτά τα φοβερά που ακολούθησαν και γι'αυτό να βρισκόταν πίσω μου. Πίσω να κοιτάξω δεν μπορούσα. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο δεν υπήρχε πίσω, δεν άφηνα κάτι σε κάθε μου βάδισμα. Κάθε βήμα βέβαιο κι αβέβαιο μαζί. Αλλά υπήρχε γαλήνη.

Άκουγα τραγούδια. Ήταν σπουργίτια και κοκκινολαίμηδες της άνοιξης που ξεκινούσαν μόλις το τραγούδι τους και οι φωνές τους φτιάχνανε μια ηχητική πανδαισία που αν κι αρμονική έλεγες ότι θα εκραγεί από το πάθος της να βγει στη ζωή, να γεννηθεί και να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την ανυπαρξία... Να υπάρξει. Εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω το περπάτημά μου, όπως δεν μπορούσα να σταματήσω και τον χείμαρο ζωής που με κατέκλιζε στο είναι μου. Ήθελα να γελάσω αλλά το πρόσωπό μου θα έσπαγε από ένα τόσο μεγάλο χαμόγελο. Ήθελα να κλάψω αλλά ήταν σαν να έχω στερέψει από δάκρυα. Ήθελα να μιλήσω αλλά ήταν σαν να τα είχα πει όλα σε μια τόση δα στιγμή, τα ειπωμένα και τα άρρητα. Ήθελα τόσο η ηδονή αυτή να μη σταματήσει ποτέ όσο ήθελα να πεθάνω κιόλας αφού θα ήταν ένας ευχάριστος θάνατος. Το θρόισμα των φύλλων ήταν απαλό και ο άνεμος που περνούσε στο δρομάκι ήταν δροσερός σαν καλοκαιρινό χάραγμα μα και ζεστός σαν ένα μητρικό χάδι στο πρόσωπο. Δεν ήθελα να τελειώσει, αληθινά. Ήθελα να με εγκαταλείψει εκεί ο χρόνος, η μνήμη και ό,τι άλλο σημαίνει αντίληψη και συναίσθηση. Υπήρχε τόση γαλήνη παντού και μέσα μου. Παντού μελωδίες, παντού νόημα και φως. Γαλήνη παντού και θόρυβος πουθενά. Περπάταγα με τα μάτια κλειστά και κατάφερα να σκεφτώ μόνο αυτό: "Αφού τα πόδια μου μόνα τους με πάνε ας με πάνε όπου θέλουν".

Ξάφνου το αεράκι που με χάιδευε τόσο τρυφερά άλλαξε και το διαδέχθηκε μία και μόνη ριπή. Ήταν δυνατή, εχθρική. Ήταν ένας πόνος που σε ακύρωνε με το χτύπημά του. Αν τον είχα ζήσει θα έλεγα μοιάζει με αυτόν που οι Κατωκοσμίτες λένε Θάνατο. Μεμιάς με θέρισε ο αέρας αυτός. Τα πήρε όλα μαζί του. Τα κελαηδίσματα των σπουργιτιών, τα τιτιβίσματα των κοκκινολαίμηδων. Τα φύλλα πια δεν θρόιζαν αλλά ακούγονταν σαν να κραυγάζανε από οδύνη. Και οι κραυγές τους έσβηναν μέσα στη φασαρία και το θόρυβο. Κράτησε για μια στιγμή κι όμως ένιωσα πως δεν τελείωνε. Αν και αέρας έμοιαζε φοβερός, ένας Τυφώνας, σαν εκείνον που για μια νύχτα και μια μέρα νόμισε πως νίκησε το Δία σκίζοντάς του τις κνίμες. Ο Τυφώνας με πήρε. Τα μάτια μου ήταν κλειστά ακόμα. Ένιωθα φόβο. Δεν ήθελα να αντικρίσω αυτά που γίνονταν μπροστά μου. "Σε τι φταίω;" φώναζε απελπισμένα μια φωνή μέσα μου. Ό,τι ευχάριστο είχα τη μια στιγμή την άλλη εξαφανίστηκε. Το ήξερα και δεν ήθελα να το δεχτώ. Πίστευα πως κρατώντας τα μάτια μου κλειστά θα ανέστρεφα το μη αναστρέψιμο. Ο άνεμος συνέχιζε να χτυπά κι εκεί που νόμιζα ότι το βάσανο δε θα τελείωνε, ξαφνικά κόπασε. Έπειτα σιωπή, σαν αυτή που με υποδέχτηκε στην αρχή. Κρατούσα τα βλέφαρα σφιχτά μήπως και μπορέσει έστω και μια μικρή όψη της καταστροφής και καταφέρει να περάσει από τη χαραμάδα των οφθαλμών μου. Πλέον δεν άκουγα ούτε τον άνεμο, ούτε το αεράκι, ούτε τα πουλιά και τα φύλλα. Τελικά αποφάσισα να ανοίξω τα μάτια μου. Είπα από μέσα μου: "Ό,τι ήταν να χαθεί χάθηκε. Δεν έχει νόημα πια". Μα το τοπίο δεν ήταν τοπίο καταστροφής. Ήταν το ίδιο άψυχο και σιωπηρό τοπίο που με υποδέχθηκε. Το δάσος, ο ουρανός, ο δρόμος. Μόνο που ο δρόμος...

Ο δρόμος είχε τελειώσει. Η ευθεία του είχε σπάσει σε δύο καινούριους δρόμους αριστερά και δεξιά. Οι συστάδες των δέντρων χάνονταν κατά μήκος των δύο νέων περασμάτων. Δεν ήξερα αν έπρεπε να λυπάμαι ή να χαίρομαι που ήμουν σε αυτή την κατάσταση. Από τη μία με πλήγωνε που αυτή η έκσταση αρμονίας και γαλήνης δεν υπήρχε πια. Από την άλλη όμως χαιρόμουν γιατί κάτι είχε μείνει ακόμα, δεν χάθηκαν τα πάντα. Τα πάντα αρχίσανε πάλι να μου φαίνονται αδιάφορα, σαν να διαγράφηκαν οι πρόσφατες εμπειρίες μου. Όλα μου φαίνονταν άνευ νοήματος και κάθε αντιμετώπιση του σκηνικού ήταν περιγραφική και μόνο.

Βρισκόμουν σε ένα σταυροδρόμι. Και στις δυο πλευρές έστεκαν δύο κίονες στο ύψος ενός παιδιού. Πάνω τους είχαν ακουμπισμένα από ένα κύπελλο ασημένιο γεμάτο νερό. Τα πόδια μου δεν έλεγαν να κουνηθούν στη θέα αυτής της εικόνας και αυτό κινητοποίησε πάλι την απορία μου. Πρώτη φορά το στόμα μου μπόρεσε να ανοίξει και είπα: "Ώστε έτσι είναι... Σιωπή, μοναξιά και ακινησία".

- Τίποτα από αυτά, μικρέ!

Μια ζωηρή γυναικεία φωνή πρόφερε αυτά τα λόγια και αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου στα αριστερά...